ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΑΣ

Ξημερώνοντας Πρωτοχρονιά πήρα αυτό το ηλεκτρονικό μήνυμα από τον «άγνωστο φίλο» Δημήτρη, που ειν’ αλήθεια με συγκλόνισε! Έγραφε:

«Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι τις πρώτες ώρες μιας νέας χρονιάς θα έγραφα ένα

μήνυμα στέλνοντας ευχές σε φίλους που

δεν είδα ποτέ, που δεν γνώρισα ποτέ. Ευτυχώς όμως που υπάρχει

και αυτή η διέξοδος και μπορώ έτσι να έχω συντροφιά

σ’ αυτές τις χαρούμενες όσο και δύσκολες στιγμές, εσάς. Εύχομαι

λοιπόν ποτέ, μα ποτέ να μην βρεθείτε μόνοι στην ζωή σας.

Σας ευχαριστώ που υπάρχετε».

Δημήτρης

Ο Δημήτρης έχει φίλους, φίλους που έκανε μέσα από το ίντερνετ, όπως κι εγώ, άλλωστε, κι όπως αρκετοί άλλοι. Είναι δεδομένο ότι όποιος χρησιμοποιεί το ίντερνετ είναι περισσότερο κοινωνικά ενταγμένος από όποιον δεν το χρησιμοποιεί. Δεν είναι μόνον ηλεκτρονικά συνδεδεμένος, αλλά έχει και πιο πλούσιες προσωπικές σχέσεις.

Μαζί με μένα και σ’ άλλους φίλους έκανε αίσθηση το μήνυμα του Δημήτρη. Σας παραθέτω την απάντηση του Κώστα:

« Αγαπητέ μου Δημήτρη και η παρέα σου,

Σας   εύχομαι Χρόνια Πολλά για τον καινούργιο χρόνο,

με υγεία, ευτυχία και Ειρήνη ατομική οικογενειακή και στον κόσμο ολόκληρο.

Το μήνυμα σου είναι πολύ συγκλονιστικό, διότι αποκαλύπτεις

ένα θέμα που σχεδόν όλοι το ζούμε στις μέρες μας

και όμως λίγοι -σαν εσένα - το εντοπίζουν και τολμούν να το

φέρουν στην επιφάνεια.

Κι' αυτό είναι το   θέμα της ΜΟΝΑΞΙΑΣ και της ανθρωπιάς.

Μόνοι μας γεννιόμαστε Δημήτρη μου σχεδόν

μόνοι μας ζούμε την ζωή ετούτη και μόνοι μας θα   δοκιμάσουμε

τις μεγάλες στιγμές».

Μια αφόρητη μοναχικότητα φαίνεται να ζούμε όλοι μας σε τούτο τον αγγελικό μας κόσμο. Μήπως έχουμε γειτονιές πια; Μήπως έχουμε γειτόνους; Οι διπλανοί μας δεν είναι άνθρωποι, είναι ονόματα σε κουδούνια! Σχεδόν ούτε μια καλημέρα δεν αλλάζουμε μεταξύ μας. Μας λείπει η ανθρώπινη ζεστασιά, η ζεστασιά της ανάσας μας, η ζεστασιά της παρέας. Τώρα έχουμε ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα που μας αφορούν και πρέπει, πάση θυσία, να τα διαφυλλάξουμε. Τρομάρα μας! Και να, με το ίντερνετ, αν και κομμάτι κρύο, τα ξεπερνάμε όλα αυτά. Εν ολίγοις, μας φέρνει πιο κοντά και δενόμαστε μεταξύ μας με μια αληθινή φιλία. Παραδείγματα χίλια.

Οι άνθρωποι, δυστυχώς, μέσα στη μικρότητα και την ανημποριά μας, συνένοχοι, έχουμε περάσει σε μια μοναξιάρικη εποχή, με μια μελαγχολική σκέψη για την αποκοτιά μας, όπου περισσεύει το «εγώ» σε βάρος του «εμείς». Για να επανέλθω στα λόγια  του φίλου Κώστα που έγραφε συνεχίζοντας την απάντηση του στον Δημήτρη:

«Ενώ οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι από Πρώτη Αιτία

με τα ίδια δομικά υλικά και μοιάζουμε ώσαν να είμαστε μιά οντότητα

χωρισμένη σε πολλά άτομα, εν τούτοις ο εγωισμός

και η ατομικότητα, μας κάνει να θεωρούμε ότι είμαστε οι μοναδικοί

στον κόσμο και να μην αντιλαμβανόμαστε τους συνανθώπους

μας ωσάν ένα μέρος του εαυτού μας.

Σκέψου πόσο ωραίος θα ήτο ο κόσμος αν   είχαμε ανεπτυγμένο το ΥΜΕΙΣ

και ελαχιστοποιημένο το ΕΓΩ μας.

Κι' όμως οι αρχαίοι πρόγονοι μας το είχαν επιτύχει αυτό, χωρίς

να θίγουν την ατομικότητα του άλλου.

Εκεί βάσισαν και την Δημοκρατία τους».

Για μένα οι καλύτεροί μου φίλοι, γιατί να το αποκρύψω άλλωστε, είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που γνώρισα «σερφάροντας στα ιντερνετικά κύματα». Αυτοί μου έδωσαν τα ανάλογα ερεθίσματα για προβληματισμό και συζήτηση. Με έκαναν ανιχνευτή μύριων συναισθημάτων. Μου έδωσαν τη δυνατότητα με τα μηνύματά τους να αφουγκράζομαι – αν και τόσο μακριά - τον εξαίσιο αντίλαλο της ψυχής τους. Τους εκτιμώ αφάνταστα. Υπάρχει μεταξύ μας μια αμοιβαία εκτίμηση. Δεν έχω απολύτως καμμιά αμφιβολία.

Είναι μια διέξοδος, ναι, Παντελή μου, Πέτρο μου, Δημήτρη μου, Κώστα μου, Βάϊε μου, Γαβρίλη μου, Ιουστίνη μου, Αθηνά μου, Ρίζο μου, Ιάκωβε, Μανώλη, Γιώργο, Ντένη, Σπύρο...

 Στράτος Δουκάκης
Βαλένσια, Βενεζουέλας
Βιογραφικό (ποιός είναι ο Στράτος Δουκάκης)                                          
Η σελίδα του Στράτου Δουκάκη