Νάτοι! Αυτοί που ρίζωσαν την απόγνωση στα σκούρα βλέμματα των πεινασμένων της Αφρικής. Αυτοί που χάρισαν την αϋπνία στον άνεργο. Που βομβαρδίζουν αναίτια όλο τον πλανήτη, την "αυτοκρατορία του κακού". Το Ανθρώπινο είδος. Ναι είναι αυτοί! Αυτοί που δεν αγάπησαν τις ρυτίδες του μόχθου. Αυτοί, που δεν είδαν ποτέ το γλίστρημα του ήλιου στα πέταλα των λουλουδιών. Αυτοί, που ποτέ δε συγκινήθηκαν απ΄ τις αρμονικές πτυχές του σκαλισμένου μαρμάρου, που δε χαμογέλασαν στον έρωτα, που δεν ανάσαναν τη μυρωδιά του νεογέννητου παιδιού.

Νάτοι! Νάτοι, αυτοί, στεγνοί οι ίδιοι, που καταδιώκουν τους χυμούς της ανθρώπινης ελπίδας, που θηρεύουν τα οράματα, που πλημμυρίζουν με αίμα έκπληκτων αθώων τα πολεμικά πεδία. Νάτοι! ΠΡΟΣΟΧΗ! Όλα μαζί, τα ανθρωποειδή σκουπίδια του 20ού αιώνα, που συναποφάσισαν την "αναβαθμισμένη" δομή του ΝΑΤΟ. Αυτοί, οι εχθροί της αυγής της καινούριας ζωής, οι διώκτες των ονείρων των λαών, αυτοί που προετοιμάζουν τη νέα οπισθοχώρηση της Ιστορίας.

Μιλάνε για παγκόσμια δικαιοσύνη και παγκόσμια "Νέα Τάξη Πραγμάτων". Μας λένε να ξεχάσουμε ότι ξέραμε. Μας δείχνουν το δικό τους μέλλον. Μα ποιος μπορεί να ξεχάσει το έκπληκτο βλέμμα της αγελάδας στο Βελιγράδι ή το κεφάλι του σκύλου στο Αφγανιστάν, που εξείχε από τα χώματα που τον καταπλάκωσαν δίπλα στον κρατήρα μιας "έξυπνης" βόμβας; Ποιος, άραγε, να τέλειωσε πρώτος; Αυτός ή το αφεντικό του;

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα σχολικά βιβλία ανακατεμένα με ρούχα μέσα στις λάσπες και την παιδική κούκλα μέσα στα χαλάσματα; Τα απορημένα μάτια και το επίμονο "γιατί" που ανεβαίνει κάθε στιγμή στα χείλη των απλών ανθρώπων, Σέρβων, Κοσσοβάρων, Ιρακινών, Αφγανών, Παλαιστινίων; Τη τυφλή βία του εγκληματία πλανητάρχη που μπορεί εύκολα να βομβαρδίζει αθώους ανθρώπους μη μπορώντας να τσαλακώσει την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά τους;

Νάτες συνάνθρωποι, οι σιχαμερές έχιδνες που γεννοβόλησαν τ΄ αυγά τους μέσα στο βούρκο και που σήμερα, όπως και χθες, ξερνούν το θανατερό τους δηλητήριο σ΄ άμαχους και αθώους. Πώς να ξεχάσεις κύριε Μπους, όταν η μπόχα της πτωμαΐνης, η μπόχα της καμένης σάρκας, ο τρόμος με τα τεράστια κίτρινα μάτια στα χλωμά σκελετωμένα πρόσωπα, με τα λιανά γυμνά ποδάρια ξαναγυρίζουν στις γειτονιές του κόσμου; Πώς να γιορτάσουμε τη νίκη μας επί του φασισμού όταν οι Μάηδες του κόσμου σκοτείνιασαν και μέσα απ΄ τις σφηκοφωλιές της νέας τάξης, τα κεντριά εξακοντίζουν το θάνατο;

Οχιές, σκορπιοί και σαρανταποδαρούσες, στις στράτες και τους αγρούς του κόσμου, εκεί που ΄πρεπε ν΄ ανθίζει η παπαρούνα και το χαμομήλι, εκεί που ΄πρεπε να στήνεται ο χορός και το τραγούδι. Σ΄ όλο τον κόσμο η ανισότητα μεγαλώνει, η ανεργία μεγαλώνει, η φτώχεια απλώνεται, η εκμετάλλευση θεριεύει, οι κατακτήσεις χάνονται. Η αδικία και η υποκρισία φαίνεται να κυριαρχούν. Ο πλούτος συγκεντρώνεται σε λιγότερα χέρια.

Κι εκεί αυτοί! Αυτοί που στεγνώνουν την ανθρωπιά τους στις πυρακτωμένες κάνες των τανκ, στις εκρήξεις των πολεμικών βομβών. Μαζί τους όλο το σκυλολόι. Όλοι οι ανιστόρητοι, συνδιαχειριστές σφογγοκωλάριοι ενός βάρβαρου μονοκράτορα, έρποντες "ιδεολόγοι" μιας ζωής που δεν βιώνεται.

Στήστε ανθρώπινα οδοφράγματα στους μισθοφόρους του ερέβους. "Βομβαρδίστε" τα "έξυπνα" φονικά αεροπλάνα με τραγούδι, με τις καρδιές σας που στοχεύουν τον ύπουλο, αόρατο εισβολέα με το φρόνημά σας. ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ ΤΟΥΣ: Ε! Λοιπόν αχρείοι γελωτοποιοί. Όλοι εσείς που σήμερα παίζεται με τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, θα πληρώσετε πολύ ακριβά. Το υπόσχεται το χαμόγελο της εξάχρονης Μιλίτσας που πάγωσε πριν προλάβει να ανθίσει, στο Κόσσοβο, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Δεν μπορείτε να σκοτώσετε το όνειρο. Δεν μπορείτε να διαγράψετε το μέλλον. Είστε ένα κακό παραμύθι στην Ιστορία αυτού του κόσμου. Και θάρθει πολύ γρήγορα η φίλη μου η Μάγισσα του παραμυθιού. Θα σας ακουμπήσει με το μαγικό ραβδί της και θα μετατραπείτε σε πτυελοδοχεία. Για πάντα...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΗΧΟΣ