|
|
|
Τελευταία ενημέρωση 27 Ιουλ 2002 |
|
||
|
|
Κεντρική και Τοπική Εξουσία - Κράτος και Δήμος…! (8) Αχ! Βρε, Έλληνες! Πόσα μασκαραλίκια θα πάθετε ακόμα... Ν’ αρχίσουμε, ν’ αρχίσουμε, α ναι, και είναι καλοκαίρι. Μάλιστα γιορτάσαμε και την επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας στη χώρα μας: «Η 28η επέτειος για την αποκατάσταση της
δημοκρατίας συμπίπτει με την κορύφωση του αγώνα για την πάταξη της τρομοκρατίας» τόνισε στο μήνυμά του ο πρωθυπουργός. Ας αρχίσουμε λοιπόν απ’ το «μελωδικό» καμπανάκι που χτύπησε η μπροστάρισσα «συντρόφισσα» κ. Μ. Δαμανάκη καλώντας την Αριστερά «να ξεκαθαρίσει
τις σχέσεις της με την τρομοκρατία ριζικά και οριστικά. Αυτή είναι μία πολύ καλή ευκαιρία» τόνισε η βουλευτής του ΣΥΝ μέσω αποπροσανατολιστικών κυμάτων του ραδιοφώνου της ΝΕΤ κι εμείς, όπως συνήθως, ξαναβραχυκυκλωθήκαμε. Πάντα η κ. Μ. Δαμανάκη πετάει τα «εκσυγχρονιστικά» της πυρά
πυρπολώντας πρώτα το ΣΥΝ και γενικότερα την Αριστερά, ενώ παράλληλα ενισχύει τις θέσεις του «Σοσιαλιστικού Κινήματος», των πασόκων δηλαδή. Το ευτύχημα είναι που δεν είναι αρχηγός του ΣΥΝ (εξού και η παρουσία του ΣΥΝ ακόμα στο κοινοβούλιο) και η εν λόγω κυρία δεν διατρέχει τον κίνδυνο να
πάθει κάνα μασκαραλίκι, όπως πρόσφατα έπαθε ο πρόεδρος του ΔΗΚΚΙ κ. Δ. Τσοβόλας ο οποίος έπρεπε να περάσει από ιδιωτικό αστυνομικό γερμανικό έλεγχο στον «εθνικό» αερολιμένα «Ε. Βενιζέλος». Αχ! Βρε, Έλληνες! Πόσα μασκαραλίκια θα πάθετε ακόμα.
Ας αφήσουμε τη συμπαθέστατη …αριστερή «εκσυγχρονίστρια» προς το παρόν να κάνει τη δουλειά της και ας νοιαστεί η κορυφή του ΣΥΝ μαζί της, όσο υπάρχει χρόνος, αν υπάρχει. Επίσης ας προσπαθήσουμε ν’ αφήσουμε
και την τρομοκρατία, όπως αυτή διεξάγεται, αναλύεται και διαλύεται απ’ το σύγχρονο κράτος των πασόκων και των συμπαραστατών του κι ας ευχηθούμε στην ΕΛ.ΑΣ να δείξει μια φορά το μπόι της και τα κότσια της και να φτάσει το μαχαίρι πέρα απ’ το κόκαλο. «Αυτή είναι (όντως) μία πολύ καλή
ευκαιρία» όπως δήλωσε η κ. Μ. Δαμανάκη και θα προσθέσουμε, αφού ξεσήκωσαν τους πολίτες, αυτοί οι πολίτες απ’ εδώ και πέρα ΟΦΕΙΛΟΥΝ να παρακολουθούν τις εξελίξεις στο μέγιστο για να δούμε τελικά πού και σε ποιον θα φτάσει το μαχαίρι ως το κόκαλο. Ένα μαχαίρι που τροχίζεται επί 27 συναπτά
έτη στα ακόνια των σημερινών τρομοκρατοκυνηγών.
Αν και το θέμα μας δεν είναι η τρομοκρατία, αλλά το: «
Κεντρική και Τοπική Εξουσία - Κράτος και Δήμος», μας είναι δύσκολο ν’ απεγκλωβιστούμε απ’ τους ιστούς της. Έτσι αναγκαστικά θα περπατήσουμε μαζί της και θα αγγίξουμε τ’ αλώνια των Δημοτικών και Νομαρχιακών
εκλογών που αντί στάρια έχει συγκεντρωθεί ένα πολυποίκιλο(σύνδρομο ειδώλων, αχταρμάδων, καιροσκόπων, βολεμένων, κουταλοκτραχτών, κομματαρχών και άλλων τινών, κατά την άποψή μας) πολιτικό κράμα από διάφορους διεκδικητές των τοπικών εξουσιών. Σ’ αυτά τ’ αλώνια, λοιπόν, η τρομοκρατία, ως
εθνικό χρέος και καθήκον των δημοτών για την καταπολέμησή της, είναι καλεσμένη και θα παίξει το ρόλο της.
Ασφαλώς η αναφορά μας απευθύνεται προς τους δημότες και πάλι και θα επαναλάβουμε το: Αχ! βρε
Έλληνες! Πόσα μασκαραλίκια θα πάθετε ακόμα... Και λέμε θα «πάθετε» επειδή δεν έχουμε τη δυνατότητα να βρισκόμαστε κι εμείς σ’ αυτόν το δύσκολο και άνισο από κάθε άποψη αγώνα.
Λοιπόν φτάσαμε στην καρδιά του καλοκαιριού και τα θερμόμετρα, πολιτικά και καιρικά ψηλά ανεβασμένα. Σίγουρο είναι ότι το πέρας τούτου του καλοκαιριού δυο πράγματα θα φέρει: ή τη δροσιά, απαραίτητη για την
πολιτική κάψα που σε πολυποίκιλα καμίνια ψήνει τους πολίτες πανελλαδικά ή τη νομιμοποίησή της. Θέμα, λοιπόν, επιλογής. Στις ανεβασμένες θερμοκρασίες την πρώτη θέση πήρε η αντιπαράθεση της 27χρονης τρομοκρατίας της οποίας η εξάρθρωσή της, μέσω της αντιτρομοκρατικής εκστρατείας, όπως
λένε, φαίνεται δεδομένη. Εμείς είπαμε, αμήν και πότε να ξεμπλέξουμε.
Παράλληλα η παρέλαση των πολιτικών φιγούρων από ηλεκτρονικά γυαλιά και κιτρινοχάρτια, φτάνει στην επικράτεια. Η καθολική εγκατάλειψη όλων των άλλων εθνικών και εσωτερικών θεμάτων, ο αχρείος «παραλληλισμός»
ορισμένων πολιτικών σκιών για ανάμειξη της Αριστεράς, η
α ν α κ ρ ι τ ι κ ή
κρατική τηλεόραση σε πολίτες γονείς τρομοκρατών να μάθουν πρώτοι τι κάνουν τα παιδιά τους…(Ας επιτραπεί στο γράφοντα να αφιερώσει λίγους στίχους του)
«Έναν μοντέρνο φάκελο τον έχουν μπροστά, τον κρατούν
με σαδισμό αγκαλιά και να μάθουν ζητούν:
Πώς κατουρώ! Αν κάνω έρωτα, το θέλουν κι αυτό
/
Τι κάνω και ποιον Θεό προσκυνώ
/ Τι κάνω τη μέρα, τι κάνω τα βράδια
/ Τι κάνω στον ύπνο μου κι όταν ξυπνώ / Τι κάνω από φάρμακα και γιατροσόφια
/ Αν παίρνω αντίδοτα που διώχνουν τη νάρκη
/
Αν βρήκα δουλειά και τρώω ψωμί
/
Αν μιλάω πολύ, τους νοιάζει κι αυτό
/
Και γιατί να μιλάω, τους καίει πολύ / Κι ακόμα στο σπίτι μου θέλουν να ξέρουν
/
Αν είμαι πατέρας καλός, σύζυγος κι αδελφός /
Να περνούν με τις εντολές τους μαζί κι αυτές του Θεού
/
Κι αυτοί ας ναρκώνονται σε βάθος με πάθος
/
Να θυμούμαι με οίστρο θεϊκή εντολή, κάτι που έλεγε για έρευνα
Να τα θυμάμαι έντονα κι ας είμαι αμαρτωλός
/
Και να βλέπω άχρωμα των ημερών μας Σόδομα και Γόμορρα…»
Έτσι λοιπόν, απ’ το κρατικό κανάλι, το διαμορφωμένο σε εκκολαπτική μηχανή αναπαρωγής τρομοκρατικών θεμάτων με στόχο την παρότρυνση των πολιτών (έτσι, δεν είμαστε δα και τόσο αλλήθωροι)
πολλά μαθαίνουμε τελευταία. Μας βγαίνει και «αντικειμενικό» και αυστηρά «κριτικό» και προς το Ριζοσπάστη γιατί να μην έχει για πρώτο θέμα την τρομοκρατία…(να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους
μπορεί να μη συμφωνούμε σε όλα με το ΚΚΕ, αλλά αυτή η σπίλωση είναι απαράδεκτη). Λοιπόν, από τη μια έχουμε το κυριολεκτικό αγκυροβόλημα στα λιμάνια της τρομοκρατίας του κρατικού καναλιού και χαμένο από όλα τα θέματα της Χώρας και
απορούμε πώς ακόμα δεν πήγε για διακοπές, και από την άλλη μια Αριστερά εγκλωβισμένη στις αδυναμίες της.
Αυτά και άλλα πολλά έχουν προβληματίσει στο έπακρο την κοινή γνώμη. Και βρισκόμαστε σε εκλογικό αγώνα. Και λίγο πριν τον εντοπισμό της 17Ν οι σφυγμομετρήσεις έριχναν το πασόκ στα τάρταρα. Και ο προβληματισμός πάει
σύννεφο και γεννάει πολλά ερωτήματα. Αναφέρουμε ένα: Γιατί άργησε τόσο πολύ να συμβεί
τ ώ ρ α
αυτό που συνέβη; Τύχη, σύμπτωση, αποτέλεσμα πολύχρονης παρακολούθησης; Θέλουμε να πιστεύουμε στο τρίτο, αλλά τα δρώμενα μας κάνουν επιφυλακτικούς. Η τρομοκρατία έγινε σημείο αναφοράς του διπολισμού. Κι ας λένε μερικοί παραμυθάκια. Το «κύρος» των δυο μεγάλων κομμάτων μεγάλωσε. Κι
αυτό το κύρος, εκ των πραγμάτων μεταφέρεται στ’ αλώνια των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών.
Εν κατακλείδι πρέπει να πούμε ότι κι εμείς είμαστε εγκλωβισμένοι. Όχι βέβαια στους αποπροσανατολισμούς και στο παθιασμένο χορταροτάισμα του κρατικού καναλιού το οποίο εμείς πληρώνουμε, ξυπνάτε ρε, αλλά
στην «εκσυγχρονιστική» αηδία και στην «αριστερή» οργή. Σαν την «αριστερή» την κ. Δαμανάκη. Μεταφέρουμε άλλα δυο λόγια της και κλείνουμε: «για το γεγονός ότι τα πρώτα, τουλάχιστον, χρόνια, υπήρχε μία ανοχή στην ελληνική κοινωνία, για το γεγονός ότι και πολιτικές δυνάμεις είχαν ασχοληθεί
με το θέμα, κατά τη γνώμη μου, όχι με τον καλύτερο τρόπο».
Μάλιστα! Σωστή η άποψη. Πού να ξέρεις. Σίγουρο είναι πάντως ότι χωρίς την «ανοχή» της ελληνικής κοινωνίας και την «ασχολία των πολιτικών δυνάμεων», ποιος ξέρει πού θα έφτανε η Χούντα και ποιος ξέρει αν η
σημερινή βουλευτής του ΣΥΝ θα είχε την τιμή να κρατά ακόμα το μικρόφωνο στο χέρι. Μήπως θυμάστε τι έλεγε; Μήπως, λαέ της αριστεράς; Αλήθεια πού να απευθύνεται άραγε η κ Μ. Δαμανάκη;
Αχ! Βρε, Έλληνες! Πόσα μασκαραλίκια θα πάθετε ακόμα... Αυτό το λέμε εμείς. Αλλά, δημότες, θα επανέλθουμε...
Ε. Ε.– Ιούλης 24.
07.2002
Web:
www.fasoulas.de
*
vaios@fasoulas.de
*
Hirschenstr. 14
90762 Fürth
D
|
|
|
