Τελευταία ενημέρωση

28 Σεπ 2002

Κεντρική Σελίδα

Το ναυάγιο στην Πάρο είναΙ  έγκλημα!

υο χρόνια πέρασαν από το ναυάγιο του Εξπρές Σαμίνα και το τοπίο ακόμα δεν ξεκαθάρισε σε ό,τι αφορά τους πραγματικούς ενόχους και τη δικαίωση των οικογενειών των θυμάτων. Η Ελληνική Δικαιοσύνη ασχολείται αυστηρά και σχολαστικά με την εξάρθρωση της τρομοκρατίας, και καλώς. Για το ναυάγιο, που ήταν έγκλημα και κόστισε τη ζωή σε δεκάδες ψυχές, η Ελληνική Δικαιοσύνη έδωσε ή θα δώσει την πρέπουσα δικαίωση; Ας μας επιτραπεί να αμφιβάλουμε και λυπούμαστε που το λέμε, αλλά πιστεύουμε πως όταν μια ανθρώπινη ζωή χάνεται από οποιοδήποτε τρόπο, οι ένοχοι λογοδοτούν και ο Κορυδαλλός επεκτείνεται. Δυο χρόνια, λοιπόν, πέρασαν και οι συγγενείς των θυμάτων δε βρήκαν τη δικαίωση που περίμεναν. Και τη δικαίωση δε την βρήκαμε ούτε κι εμείς οι πολίτες και ψάχνουμε και αναρωτιόμαστε αν επιτέλους σε ένα «Κράτος δικαίου», όπως το παρουσιάζουν, υπάρχει. Στη μνήμη των αθώων θυμάτων δεν έχουμε παρά να επαναλάβουμε όσα γράφαμε στις 27.09.2000.

«Πρώτα απ’ όλα επιθυμούμαι να στείλουμε στις οικογένειες των θυμάτων, που προέκυψαν απ’ το τραγικό ναυάγιο της Πάρου, στις 27.09.2000, τα θερμά συλλυπητήρια και τη συμπάθειά μας. Επί πλέον θα πούμε: Τι ρίχνει ο Θεός και δε το πίνει η γη! Δάκρυα, πόνο, θάνατο! Όμως τα δάκρυα, τον πόνο και το θάνατο, όταν τα προξενούν η ανθρώπινη αδιαφορία, (μεμονωμένη ή ομαδική) η εγκληματική αμέλεια και σε κάποιες περιπτώσεις η ασυδοσία της κερδοσκοπίας, τότε δεν καταπίνονται ούτε από τη γη, ούτε από τον άνθρωπο. Γίνονται βαριά, σκληρά και τραχιά και αποχτούν τη μορφή της κατάρας, του αναθέματος και της αναξιοπιστίας.

Το δραματικό ναυάγιο του εξπρές Σαμίνα, συγκλόνισε τους απανταχού Έλληνες και περισσότερο εμάς του εξωτερικού, όπου τα συχνά ταξίδια μας με τα καράβια στη θάλασσα, μάς έχουν δέσει γερά στο υφάνει της αγωνίας, της λαχτάρας και της κερδοσκοπία των εφοπλιστών. Χρόνια τώρα, οι Έλληνες της Ευρώπης, στα θαλάσσια ταξίδια με την αγωνία και το χτυποκάρδι να φτάσουμε στον τόπο μας καλά, κι αυτό γιατί οι ευρωπαίοι με τους «πολέμους» τους, ισοπέδωσαν Χώρες και δημιούργησαν νεκροταφεία λαών, έκοψαν και για μας, τους στεριανούς δρόμους, χώρια οι τεράστιες δαπάνες μετακινήσεών μας χώρια οι ταλαιπωρίες μας.

Όσο και αν μερικά καράβια (αναφερόμαστε στα Ελληνικά καράβια που εκτελούν ταξίδια στη Αδριατική με Ελληνικές σημαίες ) δεν έχουν περάσει στα στάδια του γήρατος, τις δεκάδες ώρες που βρισκόμαστε στους χώρους του, το ψάχνουμε και αφουγκραζόμαστε κάθε τι που έχει σχέση μαζί του: τον άνεμο, τον ουρανό και τα κύματα, τα κουνήματα, τα τριξίματα, τους καπετάνιους και το προσωπικό, τις γαντζωμένες βάρκες και τα σωσίβια, ακόμα τους καπνούς που κάνουν ουρά, το επιβατικό κοινό, που δεν γνωρίζει από καράβια και αν το πλοίο πληροί τις προϋποθέσεις σίγουρων ταξιδιών όπως και ανεπιθύμητων περιπετειών.

Οι απορίες μας, μαζί με την αγωνία μας, μάς βασανίζουν αδιάκοπα και απορούμε, αν κάποια στιγμή συμβεί κάτι, οι γαντζωμένες βάρκες με τα συρματόσχοινα, που άλλα είναι κολλημένα με μπογιά, άλλα με σκουριά και όλα τα απαραίτητα σωστικά μαζί και το πλήρωμα, ανταποκριθούν επιτυχώς στις δυσκολίες ενός ναυαγίου. Όμως η πιο μεγάλη απορία μας είναι, αν το πλήρωμα είναι ικανό και ειδικευμένο, αν υπόκειται σε ναυαγοσωστικές ασκήσεις και αν γίνεται κάποιος έλεγχος.

Όταν σε στρατιωτικές ασκήσεις χάνεται κάποιος πιλότος μας από αιτίες απαράδεκτες, τον κλαίμε, τον θρηνούμε και τον κάνουμε ήρωα από τον άδικο θάνατό του, και καλώς. Αυτούς τους ανθρώπους τι θα τους κάνουμε τώρα; Θα εντοπίσει η Πολιτεία και η Δικαιοσύνη τα αίτια της καταστροφής και θα πράξη το καθήκον της ακόμα και αν έρθει σε σύγκρουση με μεγιστάνες του πλούτου, με αδιάφορους, ανεύθυνους και ασυνείδητους εντός και εκτός θαλάσσης ή θα ξεχαστεί;   

Ευκαιρία λοιπόν η Πολιτεία να ελέγξει αυτές τις απαραίτητες προϋποθέσεις των πληρωμάτων των καραβιών, ώστε ο επιβάτης να μην νιώθει την παραμικρή αμφιβολία, αγωνία και φόβο και να γνωρίζει ότι υπόκεινται σε ταχτικό κρατικό έλεγχο. Πάνω σ’ αυτό έχουμε τις σημερινές δυσάρεστες μαρτυρίες ναυαγών που κατάφεραν και σώθηκαν. Μαρτυρίες που παράλληλα είναι και καταγγελίες είναι και απαντήσεις.

Η Πολιτεία, όπως συνήθως, παρουσιάζεται πάντα και πρώτη όταν συμβεί κάτι κακό. Όλοι οι μηχανισμοί πυροδοτούνται κυριολεκτικά και ενεργοποιούνται και όλοι οι υπουργοί βρίσκονται στον τόπο του εγκλήματος… αλλά ο κοσμάκης φτάνει στον πάτο. Και οι μάρτυρες καταγγέλλουν. Οι καπεταναίοι, ακούσαμε, γκρίνιαζαν μεταξύ τους πώς και πού θα δούνε τηλεόραση. Ο φάρος στη βραχονησίδα έφεγγε ως την Ευρώπη. Μηχανικός καταγγέλλει την ακαταλληλότητα του γηραιού καραβιού, που όμως του επιτρέπουν και ταξιδεύει. Η ασυδοσία των εφοπλιστών (και ζούμε στον κόσμο των ιδιωτικοποιήσεων!!!) και ή παντελή έλλειψη κρατικών ελέγχων, έχουν κι εδώ το μερτικό τους. Βάρκες που κάνουν ώρες αντί λεπτών να κατέβουν στο νερό δίνοντας την ευκαιρία στο θάνατο να θερίζει. Μάρτυρες που εξακολουθούν να ζουν στην αγωνία περιμένοντας να ακούσουν για τους αγαπημένους τους αγνοούμενος. Δε μιλούμε πόσα είναι τα θύματα γιατί δε θέλουμε να παραδεχτούμε τη μεγάλη τραγωδία. Ευχή μας είναι ο κάθε αγνοούμενος να σωθεί. Και ευχή μας είναι να μην ακούσουμε, ε τι να κάνουμε ήταν ένα ατύχημα... (όπως σήμερα πιπιλίζετε). Όχι, κύριοι, δεν είναι τα ατυχήματα τέτοια. Το ναυάγιο στην Πάρο είναΙ έγκλημα. Έγκλημα σε βάρος δεκάδων συνανθρώπων μας. Και τα συλλυπητήρια δε φτάνουν. Μπροστά στην εγκληματική ασυδοσία, στους αδιάφορους και ασυνείδητους εκείνο που αρμόζει και τους αξίζει είναι η τιμωρία. Η παραδειγματική τιμωρία. Και προς αυτή την κατεύθυνση όλος ο πολιτικός κόσμος (τα κόμματα) μαζί και η επίσημη πολιτεία, οφείλει να αποδώσει δικαιοσύνη. Εδώ και τώρα». 

Ε. Ε. Σεπτέμβρης  26 2002  Web: www.fasoulas.de * vaios@fasoulas.de Hirschenstr . 14  90762 Fürth D