"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ"

Ναρκωτικά S.O.S

Αρχείο

• Προσωπικές απόψεις εκσυγχρονιστικής βαρβαρότητας
  
  
  

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΒΗΧΟΥ

Θέση πρώτη: "Τα βιβλία του Καζαντζάκη πρέπει να καούν στην πυρά".

Θέση δεύτερη: "Να δοθεί η δυνατότητα στον χρήστη κάβαβης να καλλιεργεί σπίτι του μια μικρή ποσότητα χασίς για προσωπική του και μόνο χρήση".

Οι δύο παραπάνω θέσεις διατυπώθηκαν την ίδια μέρα. Η πρώτη αποτελεί άποψη ενός διδάκτορα Θεολογίας, που κατέχει θέση σχολικού συμβούλου και περιέχεται σε επίσημη εγκύκλιο που απέστειλε στους διδάσκοντες καθηγητές. Η δεύτερη αποτελεί άποψη του αναπληρωτή υπουργού εξωτερικών και επί αρκετά χρόνια διατελέσαντα υπουργό Παιδείας Γ. Παπανδρέου, η οποία διατυπώθηκε σε περιοδικό με ευκρινώς νεανικό αναγνωστικό κοινό.

Αν τώρα κάποιος αποτολμούσε να "δέσει" αυτές τις "θέσεις" με το περιεχόμενο των εκθέσεων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών (ΔΝΤ κ.ά) και στις αντίστοιχες κυβερνητικές επιδιώξεις, πολλοί αναγνώστες ίσως να μην συμφωνούσαν μαζί του! Θάχαν, όμως, άδικο γιατί όλες οι παραπάνω περιπτώσεις στη βάση τους στηρίζονται σε έναν ιδιόμορφο μιθριδατισμό, ως διαδικασία εξοικείωσης με το κάθε είδους δηλητήριο και κατ΄ επέκταση με τον ίδιο τον εθισμό. Σε τελική ανάλυση, δεν υπάρχει χάσμα ανάμεσα στην αντίληψη που θέλει να μπαίνει σε διάλογο η νομιμοποίηση της χασισοκαλλιέργειας στα μπαλκόνια και στο ενδεχόμενο "ρίψης στην πυρά" των βιβλίων του Καζαντζάκη, ή την επιζήτηση της συναίνεσης των εργαζομένων στην απαλλοτρίωση των πλέον ελάχιστων και στοιχειωδών δικαιωμάτων τους. Σε κάθε μια και σε όλες τις πάρα πάνω περιπτώσεις, εκείνο που επιχειρείται να θεοποιηθεί είναι η ιδέα, η αντίληψη και η συνείδηση της ατομικής, της συλλογικής και κοινωνικής εν τέλει υποταγής στη λογική του "σφάξε με αγά μ΄ ν΄ αγιάσω"...

Παραμονές του 21ου αιώνα και με δεδομένη την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, μόνο στην επιβολή του σκοταδισμού αποβλέπει ο συνεχής βομβαρδισμός από διεθνείς οργανισμούς, κυβέρνηση και μεγαλοεπιχειρηματίες, ότι για να εξασφαλιστεί η ευημερία πρέπει να αποδεχτούμε την κλιμάκωση των αντεργατικών μέτρων που οδηγούν τις κοινωνίες σε μεγαλύτερη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου. Μόνο εξαρτημένοι και χειραγωγημένοι εργαζόμενοι και κοινωνικές ομάδες μπορούν να αποδεχτούν την ιδέα ότι η φτώχεια και η εξαθλίωση είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν με τη συνεχή μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων, την αύξηση των ορίων ηλικίας, την περικοπή των συντάξεων. Μόνο υποταγμένοι στις αντιλήψεις της άρχουσας τάξης είναι δυνατόν να συμφωνήσουν πως η ευημερία των εργαζομένων περνάει μέσα από την ασυδοσία των κεφαλαιοκρατών και την αύξηση των υπερδερδών τους με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου...

Να, λοιπόν, τι συνδέει τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, τον θεολόγο από τη Λάρισα, τον υπουργό και την κυβέρνηση. Είναι βαθιά νήματα που συνδέουν το σκοταδισμό του θεολόγου με την έντονα αρρωστημένη προπαγάνδιση κρισιακών κοινωνικών φαινομένων όπως η "ναρκο-εξάρτηση". Προπαγάνδιση, που γίνεται, μάλιστα, με τη μορφή της "φιλελευθεριότητας" στη βάση της οποίας "πολιτεύεται" ο κύριος υπουργός. Φυσικά, οι συγκεκριμένες θέσεις που εξέφρασε ο Γ. Παπανδρέου δεν αποτελούν απλώς και μόνο μια προσωπική άποψη, όπως ισχυρίζεται ο κύριος Ρέππας, αλλά αποτελούν μέρος μιας πανευρωπαϊκής τουλάχιστον εκστρατείας για την προώθηση της ιδεολογίας της "μαστούρας".

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο γνωστός και μη εξαιρετέος Κον Μπεντίτ ήρθε στη χώρα μας για να πλασάρει αυτή την άποψη, και στη σχετική εκδήλωση που έγινε έδωσε το "παρών" του και ο Γ. Παπανδρέου. Η εκσυγχρονιστική προοπτική προφανώς προβλέπει για τους νέους χασίσι, μαστούρα, κοιμισμένες συνειδήσεις με εξαρτημένη σκέψη. Θέλουν τη νεολαία πειθήνια μάζα στις ορέξεις του κεφαλαίου. Ετσι κι ο Γ. Παπανδρέου προσφέρει από τη θέση του σαν υπουργός κύρος στην άποψη περί νομιμοποίησης των εξαρτησιογόνων ουσιών, εισάγοντας τη θεωρία της κατ΄ οίκον μαστούρας και με σημαία την "πρωτιά" του σε ψήφους στην εκλογική του περιφέρεια, πατάει στην υπουργική του καρέκλα για να παίξει ρόλο "γλάστρας" στο θερμοκήπιο του εθισμού της κοινής γνώμης, ώστε να αποδεχτεί η τελευταία το νόμιμο της "παραμύθας" .

Ναι, είναι πολύ βαθιά τα νήματα που διαπλέκουν μεταξύ τους τις αντιλήψεις του θεολόγου και του κυρίου υπουργού. Κι αυτό, γιατί τόσο ο νεότευκτος "μακαρθισμός" όσο και το πλασάρισμα της "ναρκο-χαύνωσης" με το μανδύα της "προοδευτικότητας¨(!) και τις επικλήσεις περί "ανοιχτού μυαλού"(!!!) έχουν κοινή ρίζα. Οι αιτίες τους ανάγονται στις ανοχές και στις αντοχές του σημερινού κοινωνικού και πολιτικού συστήματος. Το καπιταλιστικό σύστημα της εποχής μας, ειδικά σε συνθήκες εξαρτημένης μορφής, όπως αυτές που βιώνουμε στην Ελλάδα, παθαίνει αλλεργία στο άκουσμα της θέσης ότι "συλλογάται καλά όποιος συλλογάται ελεύθερα". Ολο και λιγότερο ανέχεται αρχές και αξίες, που περιποιούν τιμή στον άνθρωπο. Δεν ανέχεται ανθρώπους που δεν συναινούν στην απώλεια των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειάς τους. Δεν θέλει ανθρώπους που σκέφτονται, που αμφιβάλλουν, που ερευνούν, που αγωνίζονται. θέλει την υποταγή, την αλλοτρίωση, τον "ωχαδερφισμό", την εξατομίκευση, την απομόνωση. Θέλει τον άνθρωπο "ανυποψίαστο" και βουτηγμένο στην "πάρτη του". Κι αυτό επιτυγχάνεται, όταν τα μυαλά των ανθρώπων καλυφθούν είτε από το απόλυτο μαύρο πέπλο της άγνοιας είτε από την απόλυτη "θολούρα" της πρέζας, είτε κι από τα δυο μαζί. Ναι, λοιπόν. Οποιος δεν διαβάζει Καζαντζάκη, όποιος δηλ., δεν έρχεται σε επαφή με θέσεις κι απόψεις που βρίσκονται στον αντίποδα των κυρίαρχων τάξεων, που αμφισβητούν την ιδεολογία της εκμετάλλευσης, που αντιτίθενται στην αιώνια σκλαβιά του "έτσι είναι τα πράματα κι έτσι θα μείνουν", δεν συλλογάται λεύτερα. Οποιος "βρίσκει την άκρη" στη μαστούρα, όποιος βολεύεται στο να ζει με παραισθήσεις και όχι στο να παλεύει για να ζήσει τα οράματά του, δεν συλλογάται λεύτερα. Τέτοιους, "τυφλούς", εξαπατημένους και τελικά ελεγχόμενους ανθρώπους θέλει το σύστημά τους. Γι΄ αυτό και οι εγκέφαλοι της ιδεολογίας της μαστούρας μας προτρέπουν να ρίξουμε μια "εξευρωπαϊσμένη" ματιά στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όπου οι εκεί Παπανδρέου συνεπικουρούμενοι από έναν πολυδαίδαλο μηχανισμό εμφανίζουν ως "ιν" και ως "προχωρημένο" οτιδήποτε σε "απογειώνει" από την πραγματικότητα, ενώ παράλληλα εμφανίζουν την αποχαύνωση ως "προοδευτική εμπειρία". Και δεν μας λένε, βέβαια, ότι το κοινωνικό σύστημα της αλλοτρίωσης και της αποξένωσης, της περιθωριοποίησης και της βαρβαρότητας, ο καπιταλισμός δηλ. στην πιο στυγνή του σημερινή μορφή, συνιστά το θερμοκήπιο για να παράγονται ανθρώπινα θύματα πάνω στα οποία κερδίζουν οι έμποροι του θανάτου.

Φυσικά, το πρόβλημα των ναρκωτικών δεν λύνεται ούτε με την ποινικοποίηση ούτε με την αποποινικοποίηση. Γιατί το πρόβλημα των ναρκωτικών δεν είναι ούτε ποινικό ούτε νομικό. Είναι κοινωνικό πρόβλημα. Και ένα κοινωνικό σύστημα που συντηρεί, παράγει και αναπαράγει τα αίτια που οδηγούν ευρύτατα στρώματα στο περιθώριο, στην εξάρτηση, στη φυγή, στην αποχαύνωση, στην αλλοτρίωση, που η διατήρησή του ως σύστημα περνά μέσα και από τη μετατροπή του ανθρώπου σε "φυτό", δεν μπορεί και δεν θέλει - γιατί δεν το συμφέρει - να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, είτε το αποποινικοποιήσει είτε όχι. Για μας, όμως, σε αυτό το σύστημα που μας θέλει "φυτά" προέχει να παλέψουμε ώστε να μην το κάνει και με το νόμο.

Ποια είναι τώρα η στάση των ΜΜΕ στο πρόβλημα των ναρκωτικών και την... τοποθέτηση του υπουργού Γ. Παπανδρέου για καλλιέργεια χασίς στα μπαλκόνια; Φαίνεται πως οι "αιρετικές απόψεις" του κυρίου αυτού δεν είναι και τόσο "αιρετικές" για τα ΜΜΕ και τις "έγκυρες" εφημερίδες: "Στις πολιτισμένες κοινωνίες συνηθίζουμε να λέμε ότι αυτό είναι το ακριβές μέτρο της δημοκρατίας: η ελευθερία της άποψης και η ανοχή του Άλλου, του διαφορετικού"... "Ο Γ. Παπανδρέου είπε την άποψή του και κανέναν δεν υποχρέωσε να την αποδεχτεί ή να την εφαρμόσει"... "Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μιλάμε για χασίσι: μιλάμε για δημοκρατία"... "Εξ αυτού του λόγου ο κίνδυνος δεν προέρχεται από "επικίνδυνες απόψεις". Προέρχεται από ανθρώπους που χαρακτηρίζουν τις απόψεις επικίνδυνες"... Μ΄ αυτά και άλλα τέτοια διανθίσματα ο Ι. Πρετεντέρης του Βήματος (25/5/97) μπήκε στη "μάχη σωτηρίας της δημοκρατίας που κινδυνεύει"!

Στο ίδιο σχεδόν μοτίβο και οι άλλες εφημερίδες, συμπεριλαμβανόμενης και της Αυγής. Δεν προκαλεί πλέον εντύπωση η κάθε παρόμοια προσέγγιση ενός προβλήματος που πραγματικά άπτεται της δημοκρατίας. Ποιας δημοκρατίας όμως; Μα... αυτής ακριβώς, που διαφεντεύει την πολιτισμένη βαρβαρότητα του ολοένα και πιο παρασιτικού καπιταλιστικού συστήματος. Αυτή που, όσο υπάρχουν στους κόλπους της ενεργά στοιχεία αμφισβήτησης της σαπίλας της, δεν μπορεί να εκτοξεύει ήσυχη τη μπόχα της για να καταπνίγει αυτούς που επειδή δεν ανέχονται την "ελεύθερη δημοκρατική" σκλαβιά της, ζουν και αναπνέουν με την ελευθερία εναντίωσης ως την οριστική ανατροπή της και την αντικατάστασή της με την εργατική δημοκρατία και το σοσιαλισμό.

Αυτός είναι ο φόβος της για τη "ζωή" της κυρίαρχης τάξης μέσα στην κρίση του συστήματος και της δημοκρατίας της, που δεν της αρκεί η εκμετάλλευση, η καταπίεση και η εξαθλίωση των εργαζομένων - και ιδιαίτερα των νέων, αλλά απαιτεί τον εθισμό, την εξάρτηση και την αποχαύνωσή τους, για να ΄ναι πιο σίγουρη ότι τα σαθρά της θεμέλια μπορούν να αντέχουν τη στήριξη του βάθρου της εξουσίας της. Τη συνείδησή τους αποζητά να υποτάξει και όταν κινδυνεύει να μην μπορεί να το εξασφαλίζει, αυξάνει τα όρια της ελευθερίας μέχρι το χασίς και τα ναρκωτικά... Αυτή τη δημοκρατία υπερασπίζονται οι εν λόγω εφημερίδες και δημοσιογράφοι, των άβουλων εξατομικευμένων εξαρτημένων και χωρίς συνείδηση ανθρώπων ενάντια στη συλλογική συνειδητή δράση της προοπτικής, όπου οι εργαζόμενοι θα διαφεντεύουν οι ίδιοι τις τύχες τους. Πράγματι, κύριοι φαρισαίοι δημοκράτες, οπαδοί του άθλιου παράδεισου, της "άγιας" κοινωνίας σας, η δημοκρατία σας δεν κινδυνεύει από το χασίς, γιατί ζει με το χασίς που προσφέρει απλόχερα για να παρατείνει τη ζωή της, περιμένοντας αναπόφευκτα τον νεκροθάφτη της...

Τελευταία ενημέρωση

23 Μαΐου, 2002

Ποιος είναι ο Παναγιώτης Βήχος;