Τελευταία ενημέρωση

24 Αυγ 2002

(Δημοσιεύτηκε στον ημερήσιο Τρικαλινό  Τύπο το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη 1997)

ΟΛΑ ΚΑΠΟΤΕ ΓΥΡΙΖΟΥΝ

(Ολυμπιάδα 2004)

'Α λλα για πάντα, (πρόσωπα ή πράγματα) άλλα για λίγο, ίσα που να αναζωογονήσουν και να τονώσουν την αντοχή και τη φρεσκάδα τους, κάποτε γυρίζουν. Γυρίζουν μέσα από την περιπλάνηση και την περιπέτεια, πέρα απ' το πέρα και το πάνω, γυρίζουν με αλαζονεία και υπεροχή και άλλοτε με σκυμμένο κεφάλι όπου ξέχασαν ή κάναν πως ξεχάσαν τον τόπο τους και την καταγωγή τους. Πού και πού πηγαίνει ο νους μας στην παλιά εποχή -και τώρα έχει κολλήσει- και βλέπουμε τον άσωτο υιό να γυρίζει στο σπίτι του μετανιωμένος για την ασωτία που διάλεξε και που είχε καταστραφεί. Να νιώθουμε στα στήθια μας ένα γλυκό και απαλό αναπετάρισμα, ένα κρυφό χτυποκάρδι κι ένα δέος για το φαινόμενο που ωθεί κάποια πράγματα κάποτε πίσω. Και ήταν και είναι το στοιχείο του γυρισμού το τόσο δυναμικό και ζωντανό, το τόσο αυθόρμητο και αυθεντικό που για να το νιώσει κανείς θα πρέπει να το έχει ζήση έστω και για λίγο. Θα λέγαμε ότι δεν μπορεί ο μαγνήτης να στερηθεί το μέταλλο εφόρου ζωής. Κάποια στιγμή τα αντιμαγνητικά ξένα πηνία θα σκουριάσουν. Βέβαια αλλιώς έχουν τα πράγματα όταν πρόκειται για πράγματα όπου αποτελούν αναμφισβήτητες οντότητες και εκπροσωπούν ή αντιπροσωπεύουν ολόκληρους λαούς και αλλιώς είναι όταν πρόκειται για ανθρώπινες υπάρξεις. Στην πρώτη περίπτωση εκείνοι που μένουνε πίσω έχουν να δείξουν τη δυναμικότητα του μαγνητισμού τους και της κάθε φοράς ελιγμούς και αντιπερισπασμούς τους προς την φύλαξη του ακριβού τους μετάλλου κάτι που δεν τα κατάφεραν επί πολλά χρόνια. Και στη δεύτερη περίπτωση (δεν είναι ώρα ανάλυσης) ωστόσο ισχύσει το ίδιο, περίπου, πράγμα. 

Εν πάση περιπτώσει να μην κουράζουμε και να δώσουμε τέλος σ' αυτή τη εισαγωγή, με μεγάλη αδημονία παρακολουθήσαμε όλη αυτή τη μαραθώνια μάχη πώς και με ποιόν τρόπο θα φέρουμε την Ολυμπιάδα στην Ελλάδα. Επί τη ευκαιρία θα ήταν παράληψή μας να μη συγχαρούμε τις πραγματικά μεγάλες προσπάθειες της επιτροπής για το δύσκολο έργο που ανέλαβε και που κατάφερε να το κερδίσει.     

Έρχεται επί τέλους, μετά την πάροδο πολλών δεκαετιών και την μεγάλη Οδύσσεια  που ανέπτυξε σε ολόκληρη τη γη, η Ολυμπιάδα, στο πατρικό της. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που τη θεωρούν σα μια πανέμορφη και δική τους θεά όπου στο πρόσωπό της είναι ζωγραφισμένη η Ελλάδα και την αγκάλιασαν με μιας πριν έρθει ακόμα. Δεν είναι επίσης λίγοι και εκείνοι που έχουν επιφυλάξεις κατά πόσο μπορεί η ελληνική οικονομία να βγάλει εις πέρας το μεγάλο αυτό έργο που ανέλαβε. Έτσι η Ολυμπιάδα επιστρέφοντας στον τόπο της παρουσιάζει δυο όψεις: την μέσα και την έξω. Με τη λιτή αγνότητα που κατάφερε να φυλάξει απ' τους καταναλωτικούς οδοστρωτήρες και με μια τσίπα να σκεπάζει το πρόσωπό της. Έτσι την κατάντησαν.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που χλεύασαν, ειρωνεύτηκαν και άφησαν ελαφρά τη ζήλια τους και την εσωστρέφειά τους να χυθεί. Πάνω σ' αυτό, και αφορά ασφαλώς του ξένους κι όχι εμάς, ο εκφυλιστικός και εμπορικός χαρακτήρας των τελευταίων δεκαετιών της Ολυμπιάδας ενόχλησε πολλούς ευρωπαίους βιομηχάνους αλλά και πολιτικούς. Και ενώ δεν παρέλειψαν να ασκήσουν το σχετικό κουτσομπολιό τους, "που θα βρείτε τα λεφτά" κ.α. ευχήθηκαν... επιτυχίες Ας μείνουμε ωστόσο στις δυο όψεις και να επισημάνουμε με την ταπεινή γνώμη μας ένα δυο πράγματα. Σ' ότι αφορά  την εσωτερική πλευρά και παρά τις διαβεβαιώσεις απ' τον ίδιο πρωθυπουργό ότι το 80% των εγκαταστάσεων ήδη υπάρχει και ότι η ελληνική οικονομία δεν θα υποστεί καμιά επιβάρυνση (φόροι κλπ.) ας μας επιτραπεί να πούμε στον κ. πρωθυπουργό ότι αυτό ακούγεται βερεσέ. Την οικονομική κατάσταση της χώρας μας την γνωρίζουν όλες οι πέτρες του κόσμου. Μόνο εμείς δεν την ξέρουμε. Εμείς μάθαμε και ξέρουμε μόνο να ακούμε  Και βρισκόμαστε στα πρόθυρα της ολοκληρωτικής μας ένταξης στην Ε.Ε. Κάποια στιγμή τα πακέτα θα πάψουν να υπάρχουν. Και είναι λογικό. Τι θα γίνει όταν συμβεί κάτι τέτοιο;  Αντέχει αλήθεια ο λαός μας; Έχει άλλες τρύπες το ζουνάρι; Οι προδιαγραφές μας δεν είναι καθόλου θετικές. Ο εξοπλισμός της Ελλάδας καταστείτε όλο και πιο πολύ αναγκαίος. Η εξωτερική πολιτική παραμένει χαώδεις, για την ανεργία κάτι λίγα ακούμε και δε βλέπουμε τίποτα, το νοικοκύρεμα  στον τόπο μας άλλοι το κάνουν κουμάντο και οι ιδιωτικοποιήσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Μ' άλλα λόγια οι θεωρίες βρίσκονται στο ζενίθ. Οι  πράξεις όμως τι λένε; Σ' ότι αφορά την άλλη όψη, την εξωτερική, πιστεύουμε ότι δε διαφέρει και πολύ απ' την άλλη. Τα εφτά χρόνια προπαρασκευής θα πρέπει να τα μετρούμε πολύ δύσκολα και θα περάσουν γρήγορα.

Για μας η Ολυμπιάδα  είναι κάτι άλλο, κάτι ανεπανάληπτο, είναι δική μας ή ήταν δική μας. Τώρα τη μοιραζόμαστε μια φορά στα εκατό χρόνια. Στο μέλλον ίσως τη μοιραστούμε στα διακόσια χρόνια. Μπορεί και να μην την ξαναδούμε. Έτσι ή αλλιώς τον χαρακτήρα της τον έχουν αλλοιώσει Όμως να την πάρουμε μήπως και μπορέσουμε να της δώσουμε πνοή. Να της βγάλουμε την τσίπα και να την κάνουμε να γεμίσει τον κόσμο με αχτίνες φωτός. Μήπως και μπορέσουν κάποτε οι κατεργάρηδες και απατεώνες φίλοι μας, να σεβαστούν κάποια πράγματα

Και να' ναι τάχα μόνο η Ολυμπιάδα; Ο διαμελισμός του ελληνικού πολιτισμού, ανέκαθεν, ήταν σημείο αναφοράς. Μια ματιά στην ιστορία θα φρεσκάρει τη μνήμη μας. Και τα σημερινά δεδομένα με τα νέα πράγματα, με εταίρους και συνεταίρους, με συμμάχους και διευθυντήρια, με μοίρασμα του ελληνικού ήλιου και γης και άλλα πολλά καθιστούν για την εφτάχρονη αναμονή μεγάλη ψυχή, πατριωτισμό και εμμονή στο ελληνικό στοιχείο. Τα παράσχει αυτά η ελληνική κυβέρνηση, τα εγγυάται, προσανατολίζεται σε τυχόν επιθέσεις  (μποϋκοτάζ) με σκοπό την υποταγή και διάφορες υποχωρήσεις ή παραχωρήσεις; Και όλα αυτά βέβαια ισχύουν και για την επόμενη κυβέρνηση που δεν ξέρουμε ποια θα είναι. Οι ευθύνες είναι κάτι περισσότερο από μεγάλες. Και τα λόγια άρχισαν από καιρό να ξεφτίζουν.

Ο ελληνικός λαός αγκάλιασε αυτή τη μεγάλη χαρά και τη μεγάλη νίκη. Πήραμε κάτι που είναι δικό μας και μας ανήκει. Δε μας το χάρισε κανείς. Θα κοστίσει πολλά στον ελληνικό λαό και θα αλυχτούν γύρα μας οι λύκοι. Νιώσαμε για στιγμές ότι είμαστε όντως απόγονοι της ελληνικής ψυχής και του πολιτισμού. Όσο κι αν ακούγεται "εθνικιστικό" είναι αληθινό. Για να αντισταθεί η ελληνική κυβέρνηση και γενικότερα η πολιτεία στους καιρούς που έρχονται μπροστά μας και να παλέψει με όλα τα προαναφερόμενα χτικιά, ντόπια και ξένα, θα πρέπει να νιώσουν ότι νιώθει και ο απλός έλληνας. Η δόξα όταν πρόκειται για καθολική δεν είναι υπόθεση μεμονωμένη και προσωπική, πολιτική, κομματική και αρχηγική αλλά πλατιά και γενική. Αυτές είναι οι απόψεις μας και οι προβληματισμοί μας.    

Δεν μπορούμε να χάνουμε πάντα. Κανείς δε χάνει πάντα. Κι από νίκες και δόξες είμαστε χορτασμένοι. Μόνο που τα τελευταία χρόνια ο σκοταδισμός αντικατέστησε τα φώτα. Τι λέτε; Δεν είναι τάχα ευκαιρία και ώρα να τα ξανά ανάψουμε και να μην ξανασβήσουν ποτέ;  Θα μας δώσετε μια απάντηση εσείς που θέλετε να χειρίζεστε τα θέματα της Ελλάδας; Μήπως, αλήθεια, κάποτε όλα γυρίζουν; 

Γερμανία. 07. 09.1997