Στα πλαίσια των εορτών του Πάσχα του 2002, για τον κάθε Έλληνα, που αγαπά και σκέφτεται τον συνάνθρωπό του, αυτές οι μέρες του δίνουν τη δυνατότητα να το δείξει. Έτσι ο γράφων σκέφτηκε, αντί για ένα πολιτικό μήνυμα, να στείλει το «Χριστός Ανέστη» και μ’ αυτό να ευχηθεί στους απανταχού Έλληνες Καλό Πάσχα.

 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

«Χριστός Ανέστη» Χριστιανοί, πάλι θ’ ακουστεί

Από απλά ανθρωπάκια, ετούτου τ’ αστεριού  

Ορθόδοξοι, Καθολικοί, Διαμαρτυρόμενοι κι Αιρετικοί

Αλλού σιγά, για ν’ αποφύγουνε το μάτι του Θεού

Κι αλλού δυνατά για ν’ ακουστεί και σ’ αυτόν η οργή των λαών

 

Λέξεις σοφές θα πλημμυρίσουνε σαν κύματα στα χείλη,

στην καρδιά και άσπιλη ψυχή μας

Καθώς, κι ευτύχημα, σ’ αυτό το δόγμα υπάρχουνε ακόμα,

πιστοί θερμοί κι αληθινοί,

μοναδικοί, που συντηρούν τις ρίζες που πάνε να χαθούν

Αυτοί θα δώσουν το παρών, θα γίνουν σταυροφόροι

Μες στο Μεγαλοβδόμαδο θα σκώσουν το Σταυρό

Τιμώντας το μαρτύριο που έζησε ο Χριστός

 

Μέσα σ’ αυτούς, κάποιοι από συνήθεια, γιατί έχουν βαρεθεί

Όχι την πίστη την Αγία, που κόστισε πολύ

Μ’ αυτούς, με τα μεγάλα στόματα τους χρυσορασοφόρους

Άλλοι γιατί πιστεύουνε στα Άχραντα Μυστήρια

κι όλα τα υπομένουν

Κι άλλοι, μεγάλοι νοσταλγοί που καρτερούν Ανάσταση

ακόμα μια φορά

Για ν’ αναστήσουνε μαζί με το Χριστό και τούτη τη ζωή

που έγινε ένα ανάθεμα και δύσβατο στρατί

Κι άλλοι που έχουν παράπονα πολλά, κάποια ερωτηματικά:

Πώς, δηλαδή, ξεχάστηκαν; Κι όχι μονάχα ο Χριστιανός!

Μα κι ο  Βουδιστής, ο Μωαμεθανός. Άνθρωποι είναι κι αυτοί!

Που κληρονόμησαν το πιο ακριβό στολίδι: 

Αυτό της αγάπης και της απλοχεριάς και μάθανε να δίνουνε

και τα ιμάτιά τους 

Για να δουν μπροστά στα μάτια τους πως σβήνει η αγάπη

και πως το μίσος επικρατεί κι απέραντα η κακία

 

Μέσα σε τούτα τα ρωτήματα, που είναι για τις μέρες μας,

αναμφισβήτητα τα νέα Σόδομα και Γόμορρα

Και έχουμε «πολιτισμό»…!

Ο θάνατος επικρατεί κι η πείνα θριαμβεύει

Το μίσος αχαλίνωτο απλώνεται παντού

Γενοκτονία σε μικρούς λαούς που’ ναι στιγματισμένοι

Υπεροψία στους τρανούς, που ’ναι φαρμακωμένοι

Από ανίατες ασθένειες των καιρών και μας δηλητηριάζουν

Όλα, σαν μάστιγα σκίζουνε σαν χαρτί την πίστη την Αγία 

Για να γεννήσουνε μαζί πόνο και δυστυχία

 

Οι αρχηγοί των εκκλησιών, πάπηδες, ραβίνοι κουρδιστοί

κι άλλες κεφαλές

Θα πιάσουν τα μικρόφωνα, θα τρέξουν στα μπαλκόνια

Έχοντας ζερβά και δεξιά τους, πολιτικούς πάνω σε πατερίτσες 

Και να φεγγρίζουν από μακριά σαν το Χριστό

με τους ληστές τους δυο

 

Και μπρος στα μάτια των πιστών ν’ αστράφτουνε τα σκήπτρα,

τα ραβδιά κι οι διαμαντοκορώνες

Τα μεγάλα δαχτυλίδια και οι χοντροί σταυροί  

Πιασμένοι στις άσπαστες αλυσίδες του κίτρινου θεού

Κι όταν, την ώρα που τις ευλογίες τους διαλαλούν

Απλώνονται πάνω τους δείχνοντας φορές πολλές

τ’ άδεια στήθια τους κρεμώντας το Χριστό

 

Κι εκεί πάνω τους, αφήνουν τις ελπίδες και τα όνειρα οι πιστοί 

Προσδοκώντας και καρτερώντας τη δική τους Ανάσταση 

Αντιπρόσωποι που «γεφυρώνουν» τις χιλιετίες μεταφέροντας

τη ζωή του Χριστού στο σήμερα

Σ’ εκείνη, που Εκείνος αντικατόπτρισε το ολοκαύτωμα

του Ανθρώπου με περηφάνια

Φορώντας τη μοναδική λιτή χλαμύδα,

έχοντας στα στήθια του λευκά περιστέρια

Και πα στην κεφαλή του, το ειρωνικό απ’ τους ραβίνους

της εποχής, στέμμα γεμάτο μ’ ανθρώπινο πόνο

 

Μέσα στα άσπρα άμφια, που έχουν κι αγαθά

Αυτοί, που είναι αρχηγοί και δείχνουν περίσσια φωτισμένοι

Από το Άγιο Πνεύμα, που ’ναι μόνο γι’ αυτούς

Αντλούν απ’ τους πιστούς, τη δύναμη σαν πλούτο

Παρακαλεστικοί, πολλές φορές  

Μιλούνε και θυμίζουνε λόγια αγάπης, αρετής, ειρήνης, ανθρωπιάς

Και τους πονούν κάθε φορά λαρύγγια και πνευμόνια   

Και να θυμίζουνε στα πλήθη

τη μέρα της Ανάστασης που’ ν’ του Θεού η χάρη κι η πνοή

 

Μα λιγοστοί στις μέρες μας οι αγνοί ιερείς,

που κουβαλούν στις πλάτες τους το  Άγιο βάρος

Φτάνουν να μοιάζουν μάρτυρες ή Απόστολοι μιας νέας εποχής

Και να γιορτάσουν πάλι, μαζί με τους απλούς ανθρώπους,

τη μέρα την τρανή

 

Κι εκεί, ν’ αφήνουν την αγάπη τους μαζί και μια ευχή:

Χρόνια Πολλά σας, Χριστιανοί!

Δεν γνωρίζει κανείς πότε θα ’ρθει ο Χριστός! 

Μας το άφησε όμως ρητό που λέει, ξαγρυπνάτε!                       

 

Να! Να ’ρθει! Να κοπιάσει!

Εμείς είμαστε έτοιμοι!

Θα στρώσουμε τους δρόμους με δάφνες ακόμα μια φορά                  

Θα τρέξουμε στο μεγάλο Ναό της ζωής 

 

Να ζήσουμε, εμείς τ’ ανθρωπάκια, τη δόξα του να λάμπει 

Να δούμε στο μεγάλο προσκλητήριο και τους εκπροσώπους του…

Ας δώσουμε ευχή        

Να δούμε το βούρδουλα να σκίζει, να γκρεμίζει, να ουρλιάζει:

Έξω από δω, εμπόροι, ψεύτες, ελεεινοί!  

Και να σαρώνεται με μιας το ψέμα κι η κακία

Διώχνοντας μια για πάντα των ανθρώπων την κατάρα

Των ανθρώπων την πληγή

 

Να έχει τον καιρό να καθαρίσει τ’ αγκάθια που έγιναν πολλά

Κι οφείλουμε να ξαγρυπνήσουμε, πραγματικά, ετούτη τη  φορά

Πριν φτάσει η στιγμή όπως παλιά και πούμε.…μάχαιρα έδωσες…  

Και πάλι Σταυρωθεί 

 

Χριστός Ανέστη αδελφοί! 

Με τούτη την Ανάσταση και η ζωή μαζί κι αυτή να Αναστηθεί! 

Φασούλας Βάιος 

Γερμανία 26.04.2002 (17.04.1994)

Υγ

Για όσους Έλληνες που παρακολουθούν τα δρώμενα, που άπτονται με την Πατρίδα μας, τον απανταχού Ελληνισμό και ανησυχούν, με αγάπη τους αφιερώνω τους παρακάτω στίχους:

«Μη χάνετε το θάρρος σας και είναι μακριά, 

εκείνος ο χειμώνας που φαίνεται ψηλά

Μόνο να φυλαχτείτε!

Βάλτε βαθιά τις ρίζες σας, μαζί αγκαλιαστείτε,

αγέρας είναι δυνατός, να μη τον φοβηθείτε!»

(Από το: «Η Ελλάδα στον Αιώνα μας») Β. Φ.