Θυμάστε  το ιερατείο του ορθόδοξου φονταμενταλισμού, που απειλούσε ανοιχτά Θεούς και δαίμονες, κραδάνοντας δια του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου  το Λάβαρο της Αγίας Λαύρας πριν δύο χρόνια; Ο Αρχιεπίσκοπος μάλιστα την περίοδο εκείνη, μιλώντας στη \"λαοσύναξη\" της Αθήνας είχε κατηγορήσει τους \"Άθεους\" \"για παντελή άγνοια\" της ιστορίας του 18ου και 19ου αιώνα στον τόπο αυτό. Και όμως είναι ίσως η εκκλησία η μόνη που δεν δικαιούται να μιλάει για \"άγνοια\" γιατί ο ρόλος που έπαιξε όλα αυτά τα χρόνια από το 1821 μέχρι τις μέρες μας, κάθε άλλο παρά καθαρός είναι.
   Για να πάρουμε μια μικρή \"γεύση\" του πόσο \"προοδευτικός\" ήταν ο ρόλος της εκκλησίας όλα αυτά τα χρόνια ας θυμίσουμε στον κύριο Χριστόδουλο και στην ηγεσία της εκκλησίας ότι ακόμα και ο Σπύρος Τρικούπης το 1875 στην Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως έγραψε τα εξής: \"Ψευδής είναι η Εν Ελλάδι επικρατούσα ιδέα ότι εν τη Μονή της Αγίας Λαύρας ανυψώθη κατά πρώτον η σημαία της Επαναστάσεως\". Κι επειδή κάποια στιγμή οι μύθοι πρέπει να αντικαθίστανται από τα πραγματικά γεγονότα και την Ιστορία ας κάνουμε μια μικρή \"ξενάγηση\" στα χρόνια αυτά από την Επανάσταση του 1821 μέχρι σήμερα για να δούμε το ρόλο της εκκλησίας σ΄ αυτά..
    Ο απόηχος της Γαλλικής Επανάστασης το 1789 με τα μηνύματα περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Ρουσώ, Βολταίρος), Ορθολογισμού (Καρτέσιος) και Αθεΐας (Εγκυκλοπαιδιστές), αγγίζει το πρόβλημα της κατεχόμενης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία Ελλάδας, και διαμορφώνει νέα κοινωνικοπολιτικά κριτήρια στον υπάρχοντα, εντός και εκτός συνόρων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Ελληνισμό. Μέσα στα επόμενα τριάντα χρόνια μεθοδεύεται η ιδέα της Απελευθέρωσης και της Επανάστασης.
    Το σκιερό, όμως, ιερατικό μέγαρο απέτρεπε την εισροή του ανατέλλοντος δυτικού Διαφωτισμού και μεθόδευε την ασιατική αγραμματοσύνη, διακινώντας τη στατική και νοσηρή θεώρηση ότι πέραν της τυφλής υποταγής, καμία άλλη αρετή δεν είναι απαραίτητη για έναν καλό χριστιανό. Νοοτροπία και καθεστώς που εξυπηρετούσε απόλυτα τους Οθωμανούς, που δε θέλανε ανταρσίες στην αυτοκρατορία τους, ενώ παράλληλα κι η εκκλησία απολάμβανε στο ακέραιο όλα τα συμφωνημένα προνόμια.
Έτσι, λοιπόν, όταν ξεκίνησε η Επανάσταση του 1821 η εκκλησία μέσω του Πατριαρχείου ΤΗΝ ΑΦΟΡΙΣΕ όπως αφόρισε και τους επαναστάτες, το Ρήγα Φεραίο, αλλά και τον Υψηλάντη. Νάτη λοιπόν η επαίσχυντη απόφαση Αφορισμού: \"... Εκείνους δε τους ασεβείς πρωταιτίους και απονενοημένους φυγάδας και αποστάτας ολεθρίους να τους μισείτε και να τους αποστρέφεστε και διανοία και λόγω, καθότι και η εκκλησία τους έχει μεμισημένους, και επισωρεύει κατ΄ αυτών τας παλαμναιοτάτας και φρικωδεστάτας αράς: ως μέλη σεσηπότα, τους έχει αποκεκομμένους της καθαράς και υγιαινούσης χριστιανικής ολομελείας. Ως παραβάται δε των Θείων νόμων και κανονικών διατάξεων... ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΙ υπάρχειεν και κατηραμένοι και αυγχώρητοι και μετά θάνατον (...)\".
    Ο αφορισμός, εκτός από την υπογραφή του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, φέρει την υπογραφή του μητροπολίτη Ιεροσολύμων, καθώς και, μεταξύ άλλων, των μητροπολιτών Καισαρείας, Νικομήδειας, Δέρκων, Ανδριανουπόλεως, Βιζύης κλπ., κλπ. Έτσι λοιπόν να πούμε στον σύγχρονο \"Παλαιών Πατρών Γερμανός\", τον κύριο Χριστόδουλο ότι όταν το Γενάρη του 1821 ο Παπαφλέσσας έφθασε στη Βοστίτσα (Αίγιο) για να ξεσηκώσει τους προκρίτους και τους αρχιερείς  εναντίων των τούρκων κατακτητών, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός τον αποκάλεσε \"εξωλέστατον\" και \"απατεώνα\"! Ο ίδιος ο Παλαιών Πατρών Γερμανός στις πρώτες σελίδες των απομνημονευμάτων του - που διάβασα ο ίδιος με τα μάτια μου - ομολογεί ότι όταν ξεκίνησε ο ξεσηκωμός δεν ήταν στην Αγία Λαύρα, ούτε ύψωσε εκεί λάβαρα, όπως του \"καταλογίζουν\" μεταγενέστεροι και σημερινοί θαυμαστές του, σαν τον Χριστόδουλο και όχι μόνο. Ο Παπαφλέσσας πάντως συνέχισε μετά τη Βοστίτσα το απελευθερωτικό του έργο ως το... Μανιάκι, μολονότι κεκοσμημένος με επίθετα όπως \"απατεών!\" και \"εξωλέστατος\" από τον αρχιεπίσκοπο αλάβαρον...
Αυτά συνέβησαν τότε. Αλλά και αργότερα η εκκλησία - για να έρθουμε σε ποιο κοντινά μας χρόνια - αναθεμάτισε και το Βενιζέλο και συμμετείχε ενεργά στη δικτατορία του Μεταξά... Ας δούμε όμως τι συνέβη τον καιρό της Γερμανικής κατοχής στη χώρα μας. Κατ΄ αρχάς ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος της εποχής, ο Δαμασκηνός, ανέβηκε στο θρόνο του λόγω της εκλεκτικής του σχέσης με την κατοχική \"κυβέρνηση\" του Τσολάκογλου. Μάλιστα σε επιστολή του προς τον Τσολάκογλου (και αφού είχε με τη βοήθεια του τελευταίου καταλάβει την Αρχιεπισκοπή) ο Δαμασκηνός χαρακτήριζε τη συνθηκολόγηση με τους κατακτητές σαν \"μέτρον ανάγκης\"...
    Στα χρόνια του εμφυλίου, αλλά και κατοπινά, η εκκλησία δηλώνει πάντα πίστη στας \"εθνικάς\" δυνάμεις της πολιτικής ζωής του τόπου και επομένως οι εγκύκλιοι της Ιεράς Συνόδου που καταδικάζουν τον απελευθερωτικό αγώνα και τους αριστερούς, είναι στην ημερήσια διάταξη. Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετά χρόνια αργότερα, το 1984, το ένα τρίτο των μελών της Ιεράς Συνόδου είχε προϋπηρεσία στο στρατό κατά την περίοδο του Εμφυλίου! Ορισμένοι μάλιστα από τους αρχιμανδρίτες εκείνης της εποχής, που αργότερα έγιναν ισχυροί μητροπολίτες, εκτός των άλλων υπηρέτησαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Μακρόνησο.
Η επίσημη εκκλησία υπήρξε, όμως, ανέκαθεν και κήρυκας του σκοταδισμού και στον τομέα της σκέψης, πολύ δε περισσότερο της δράσης, όσον αφορά την κατοχύρωση προοδευτικών μέτρων στο χώρο της εκπαίδευσης (άλλωστε οι μαθητές το 1999  ήταν οι τελευταίοι που έμαθαν τι σημαίνει να \"αποκηρύσσει\" τον αγώνα τους η εκκλησία, όπως συνέβη με τις δηλώσεις του κυρίου Χριστόδουλου). Έτσι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας μας βρέθηκαν κατά καιρούς στο στόχαστρο της εκκλησίας. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση με τους \"μαλλιαρούς\"-δημοτικιστές. Τότε με παρέμβαση της Ιεράς Συνόδου τον Ιούλη του 1925 για να αντιμετωπιστούν οι \"άθεοι\" δημοτικιστές το κράτος απομακρύνει το Γενάρη του 1926 από τις θέσεις τους τούς \"επικίνδυνους\" για την πνευματική υγεία των παιδιών μας τους εκπαιδευτικούς Γληνό, Ιορδανίδη, Δελμούζο, Ρόζα Ιμβριώτη, Παπαμαύρο και Κώστα Βάρναλη.  Επιπλέον το κράτος καταργεί και την Παιδαγωγική Ακαδημία.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 1954, στο στόχαστρο της Ιεράς Συνόδου μπαίνει και ο Καζαντζάκης. Τα έργα του \"Καπετάν Μιχάλης\" και \"Ο τελευταίος Πειρασμός\" προκαλούν τη μήνιν του ιερατείου. Η Ιερά Σύνοδος ζητά από το Πατριαρχείο να αφορίσει τα βιβλία, αλλά ο σάλος που προκαλείται αποσοβεί μια τέτοια εξέλιξη. Είναι προφανές ότι το νήμα που συνδέει εκείνους που αφόρισαν το Λασκαράτο, που κυνήγησαν το Γληνό, το Βάρναλη και τον Καζαντζάκη, είναι το ίδιο νήμα που ένωσε τον Χριστόδουλο με τους αφρίζοντες \"χριστιανούς\" της \"λαοσύναξης\" της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας...

 

Στην επόμενη σελίδα, δείτε το άρθρο του Παναγιώτη Βίχου για τον ρόλο που έπαιξε η Εκκλησία στην περίοδο της Χούντας στην Ελλάδα με τίτλο: 

ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΩΝ

 

Τα κείμενα αυτά τα θεωρώ ιστορικά και νομίζω ότι σε καμία περίπτωση δεν προσβάλλουν την Ορθόδοξη Θρησκεία μας. Ελπίζω επίσης οτι δεν θα αποτελέσουν αφορμή ή αιτία για διαχωρισμό των Ελλήνων. Περιμένω τα σχόλια σας αν υπάρχουν, ή κάποια αντίθετη άποψη.                                                                 Δημήτρης

Το σχόλιο του Βάιου Φασούλα Το άρθρο αυτό του Παναγιώτη Βήχου, είναι άξιο προσοχής και μελέτης και σίγουρα τέτοιες εργασίες βοηθούν στο να αφυπνιστούν οι πιστοί, όχι των κάθε πατριαρχών ρασοφόρων που εκμεταλλεύτηκαν την θρησκεία για προσωπικά τους συμφέροντα μεγάλων μεγεθών και εθνικών πισωγυρισμάτων, αλλά να ξεχωρίσουν κάποια στιγμή την εκκλησία από την θρησκεία Είναι δυο διαφορετικά πράγματα και ανάρμοστα μεταξύ τους, διέπονται από ψέμα και υποκρισία και θρησκευτική μεγαλοστομία. Οι παπάδες σήμερα είναι το ίδιο πράγμα με τους πολιτικούς οι οποίοι, πολιτικοί, στο όνομα της δημοκρατίας κάνουν τις ασχήμιες τους. Οι έλληνες σήμερα πρέπει να σηκώσουν τα λάβαρα του πολιτισμού, απορρίπτοντας κάθε τι που είναι εμπόδιο στην πορεία τους. Οι παπάδες, και όχι η θρησκεία σαν δόγμα, κράτησαν τους λαούς στα σκοτάδια. Οι επισημάνσεις που κάνει ο εξαίρετος συνεργάτης αυτής της ιστοσελίδας κ. Βήχος είναι άξιες προσοχής. Από κει και μετά αν κάποιος ενοχληθεί, ε τι να κάνουμε; Η ενόχληση απλά θα επιβεβαιώνει το γνήσιο του αληθές που καμιά φορά πονάει. Βάιος Φασούλας