ΘΥΜΑ του 'πολιτισμικού χαμηλού' της εποχής και το Ελληνικό Τραγούδι... Και λίγοι μουσικοσυνθέτες και στιχουργοί με ιστορία, το αναγνωρίζουν φωναχτά. Τέτοια κατάντια, ποιός την περίμενε...
ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ σε ένα φοβερό αδιέξοδο και αυτό αναγνωρίζεται -αλλά μερικώς- από την δισκογραφία. Ενώ τελευταία ήρθη το... 'εμπάργκο' στα τραγουδιστικά 'διαμάντια' καταφεύγοντας στις αναπαραγωγές και τις διασκευές παλαιών επιτυχιών, παρ' όλα αυτά δεν γίνεται τίποτα προκειμένου να
βγούμε από το τέλμα. Λες και υπάρχει απαγορευτικό... απόπλου για ένα 'ανθρώπινο' τραγουδιστικό σαλπάρισμα...
ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ Ελληνικό Τραγούδι, χαρακτηρίζεται από απαισιοδοξία, κακομοιριά, κλάψα, 'αχ' και 'βαχ', με γλυκανάλατες 'ρουμπίτσες', 'οριεντάλ' αντιγραφούλες και 'βλαχορόκ' σεξοτράγουδα. Ένας αχταρμάς ασχήμιας και αηδίας που απέχει πολύ από αυτό που λέμε Τέχνη.
ΤΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ είναι ότι οι δισκοεταιρίες, δεν ενδιαφέρονται για ποιότητα, αλλά μόνον για όσα έχουν την εντύπωση ότι 'πουλάνε'. Εδώ, δεν μπορεί μεν, να πει κανείς κουβέντα γιατί δεν πριμοδοτούνται από το... υπουργείο Πολιτισμού, αλλά αφού τα ποιοτικά δεν 'πουλάνε' γιατί καταφεύγουν
τότε στις επανεκδόσεις παλιών επιτυχιών;
ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ Τραγούδι, δεν τέλειωσε στις μουσικές του Τσιτσάνη, του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Χατζηνάσιου, του Σπανό, του Κουγιουμτζή, του Μούτση, του Μικρούτσικου, ή στους στίχους (ή ποιήματα) του Καββαδία, του Ελύτη, του Σεφέρη, του Παπαδόπουλου, της Τσιώτου, του Χριστοδούλου,
του Ιατρόπουλου - και τόσων άλλων που με τα πλήκτρα και τις πέννες του 'τραγούδησαν' τον Έρωτα και τους Καημούς, την Θάλασσα και την Λεβεντιά. Υπάρχουν και νέοι άνθρωποι - αλλά ποιός τους δίνει τη δέουσα σημασία...
ΑΛΛΑ, σε καιρούς όπου τα πάντα στην Ελλάδα 'συνωμοτούν' για την προώθηση με κάθε μέσον της ασχήμιας, της κακογουστιάς και της κακομοιριάς, πώς μπορεί να ελπίζει κανείς... Από την στιγμή που το τραγούδι δεν αποτελεί ψυχαγωγία και διασκέδαση, αλλά μόνον φτηνό 'ξέδομα', ας μην ψάχνουμε
να βρούμε απαντήσεις στα διάφορα "γιατί;" μας, περί της πολιτιστικής και πολιτισμικής κατάντιας, που η Ελλάδα δεν είχε δει ούτε και στην 'ζιγκουαλική' δεκαετία του '50...
ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ:
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ 'σφραγίζει' εποχές και όταν ο ερευνητής του μέλλοντος θα θελήσει να 'βουτήξει' στις μέρες μας, σίγουρα θα 'πάθει', όταν ανοίξει τις 'Αποθήκες Τραγουδιστικών Υποπροϊόντων' και ακούσει π.χ. 'τραγούδια' όπως τα παρακάτω 'μπουμπούκια':
"...η μπουρνουζοπετσέτα η καλή ειναι τόσο απαλή - σαν την καρδιά ενός μαρουλιού είσαι ο έρωτας του Απριλιού"...
"...και πίνω φραπέδες - και κόβω τις φλέβες"...
"...πάψε, θα σου πάρω σοκολάτα - σκάσε αγάπη μου, σταμάτα"...
"...εγώ εδώ κι εσύ εκείθε - αχ, πως σε γουστάρω μύθε"...
"...μη μιλάς βγάλ' το σκασμό - είσαι ένα μελάτο αυγό - μην κοιτάς σαν την γαρίδα - μαζί σου προκοπή δεν είδα"...
"...τοποθετήστε γρήγορα μιά καρδιά μοντέλο 2000 - να μην ερωτεύομαι να αποφεύγω τους μπελάδες"...
"...ένα, δυο, τρία, τέσσερα, πέντε έξι και εφτά και οχτώ δεκάξι - κι εγώ στην ίδια τάξη - ξανά, ξανά, ξανά δεν είμαι για μαθηματικά"...
"...και είχε ένα φεγγάρι σαν κομμένο νύχι - άλλο να στο λεω κι άλλο να σου τύχει"...
"...σεισμός είναι η αγάπη - σεισμός τρίζει το κρεβάτι - σεισμός όλη η γη κουνιέται τώρα ποιος κρατιέται;"...
"...εσένα σου χρειάζονται 80 βαγόνια ξύλο - να μάθεις για να φέρεσαι στον άνθρωπό σου λίγο"...
Και για... επιδόρπιο το παρακάτω που έχει και... συλλογισμό:
"...το πρώτο είναι δεύτερο, το δεύτερο είναι πρώτο - όταν στο πρώτο έχουνε μονάχα καμαρότο - τι καλά, τι καλά περνάμε -Τρίκαλα ποτέ θα πάμε; Το τρίτο ειναι τέταρτο λες και θα ηταν πρώτο - κάλλιο παρά στο δεύτερο κι αυτό είναι το γαμώτο - εντέλει πρώτον
μαθητής, δεύτερον δασκαλάκος και τρίτον, πέμπτον, έβδομον, μεγάλος Μπακαλάκος"...
|
