Του Βάιου Φασούλα

Άλλωστε εμείς εδώ στην αλλοδαπή είμαστε δεμένοι με τις παλιές συνήθειες και παραδόσεις, μένουμε, δηλαδή, «χωριαταράδες» (όπως μας θέλουν μερικοί) και «απολίτιστοι» και απομακρυσμένοι και αμαγάριστοι από τα σάπια των ημερών μας τραγούδια, ιδιαίτερα τα ξενόφωνα και ξενόφερτα, που μας κάνουν ρεζίλη κατά κράτος και μας χτυπάν κατακούτελα.

Ακούμε, δηλαδή, το μπουζούκι και μας σηκώνεται η τρίχα και το κλαρίνο το έχουμε για να κλαίμε. Ακούμε και μελωδίες περίφημων Ελλήνων συνθετών καθώς και αηδόνια που μας φέρνουν ρίγη και ανατριχίλα και βγάζουν την Ελλάδα ασπροπρόσωπη. Ακούμε όργανα και τραγουδοποιούς που έχουν δώσει πολλά στον Πολιτισμό και στην Ιστορία μας και πολλές φορές ξεσκλάβωσαν το γένος και το οδήγησαν μπροστά. Τέτοια τραγούδια ακούμε. Ασφαλώς και δεν απορρίπτουμε την ξένη ΚΑΛΗ μουσική διότι αποτελεί μέρος της κουλτούρας ανεξάρτητα από πού έρχεται και στολίζει την ψυχή. Ακούμε κι από αυτή.

Ρωτήστε, λοιπόν, του κριτές και όσους «δημιουργούν μοντέρνο τραγούδι και μουσική» που βοηθάν στον αφελληνισμό ακόμα πιο πολύ. Και μη βγούνε και μας πουν οποιοιδήποτε ότι είμαστε καθυστερημένοι και ότι οι ευρωπαίοι πρέπει να ακούν μουσική στην αγγλική γλώσσα και παρόμοιες ευρωθεωρίες και μας τρελάνουν. Η μουσική, κύριοι ιδικοί, δεν έχει μόνο γλώσσα έχει και μελωδία. Αλλά τι σας πειράζει, ω δύστυχοι, να κρύβετε τη Γλώσσα μας και να μεταφέρετε τους στίχους στα Αγγλικά;

Στην ερχόμενη Γιουροβίζιον θα κριθεί η Ελλάδα από την...αγγλική προφορά; Θάψατε τις ελληνίδες κορασίδες με τα άσματα και με τις ενδυμασίες που αντικατόπτριζαν τον Ελληνικό Πολιτισμό σε όλο του το Μεγαλείο και παράλληλα ετοιμάζεται την Ελλάδα να φιλοξενήσει τη ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ το 2004; Μα δεν έμεινε κανείς σ’ αυτόν τον έρμο τόπο να φωνάξει και να πει αίσχος; Αυτή είναι η πρόοδος του δυτικού πολιτισμού; Αυτό είναι πολιτισμός να κατακρεουργείτε την Ελληνική Γλώσσα; Ντρέπεστε να λέτε ότι είστε Έλληνες;

Δεν έχουμε τίποτα με τους νέους καλλιτέχνες που θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στην Γιουροβίζιον, αλλά τους λέμε ότι έτσι δεν εκπροσωπείται η Πατρίδα μας και τα ακουστικά μηνύματα που δίνουν στου νέους μας, μέσω των «μοντέρνων» τύμπανων και χορδών τους, δεν τους τιμούν. Η διεκδίκηση ενός βραβείου έχει την αίγλη της όταν δεν συνοδεύεται από ντροπή. Και για έναν καλλιτέχνη και προπαντός για τους κριτές το βάρος της ντροπής είναι μεγάλο. Σας αξίζει.