|
|
|
Τελευταία ενημέρωση 31 Αυγ 2002 |
|
 |
|
|
ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ |
|
||
|
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΡΟΜΑΖΕΙ. ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ! ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΒΗΧΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ (Η πρέζα δεν είναι το παράγωγο μιας προσωπικής αδυναμίας, δεν είναι ατομική υπόθεση. Ή βλέπεις ότι είναι αρρώστια κοινωνική, παράγωγο ενός άρρωστου συστήματος, ή τόχασες το παιχνίδι). Τ. Κ. Αγαπητέ Παναγιώτη: Πήρα το θάρρος να γράψω αυτά τα λόγια σαν προσωπική εξομολόγηση και σαν μια προσφορά στην ίδια τη ζωή. Junky: Η εξίσωση της πρέζας. Η ιστορία του κ α π ι τ α λ ι σ μ ο ύ , ιστορία φρίκης, βίας, βαρβαρότητας, πολέμου. Σύνορα και φραγμοί που εγκλωβίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη στον "κόσμο της αξίας της εργατικής δύναμης". Σ ι ω π η λ έ ς κραυγές που ορθώνονται στενεύοντας τα περιθώρια μας, βάφοντας κίτρινο το αίμα μας, μαύρο το μυαλό μας, στερώντας μας το "δικαίωμα στο τίποτα. Η ζωή στο βωμό της παραγωγικότητας. Κι οι σχέσεις στ΄ όνομα της αναπαραγωγής. Μανάδες, πατεράδες, παπάδες, μπάτσοι, δάσκαλοι, πολιτικάντηδες, ο ίδιος ο σκοπός... Ατέλειωτες λ ο β ο τ ο μ έ ς . Η 'σιδερένια φτέρνα" δεν έχει μόνο σιδερένια άρβυλα, που λιώνουν κάθε αντίσταση, κάθε διαφορετικότητα. Έχει και μαλακά σφουγγάρια, που απορροφούν τους κραδασμούς της ιστορίας, των συγκρούσεων και της πάλης. Πολλαπλοί μηχανισμοί και μέσα "αφομοίωσης" και "ενσωμάτωσης" κάθε είδους "αντικανονικής" συμπεριφοράς. Ταμπέλες που άλλοτε την εντάσσουν στη σφαίρα του "κοινωνικά παθολογικού και επικίνδυνου", άρα αυτού που ενεργοποιεί μηχανισμούς καταστολής, άλλοτε στη σφαίρα του "ιατρικά παθολογικού", κλείνοντάς την στα ψυχιατρεία και ιατρικοποιώντας μορφές κοινωνικής αντίδρασης που η απόγνωση, η κούραση, ο φόβος και η ιδεολογική και πολιτική αδυναμία την έκανε να σέρνεται στους δρόμους της φρίκης και της απομόνωσης. Όταν η άρνηση απομακρύνεται από την απλή αντίδραση υπερβαίνοντας το αυθόρμητο, όταν το υποκείμενο σπάει το περίβλημά του αποκτώντας ιστορικότητα - ίσως επαναστατικό υποκείμενο - τότε πρέπει να τσακιστεί, να συρθεί, η ζωή του να γεμίσει αλκοόλ, καπνό, σκόνη, κάθε είδους σκόνη... Η φυσική αντανάκλαση της καπιταλιστικής κόλασης στη συνείδησή μας δεν είναι ο αδιέξοδος δρόμος που προβάλλεται. Καλός ή κακός εργάτης, καλός ή κακός πολίτης, καλός ή κακός junky - ρόλοι αναγκαίοι για τον καπιταλισμό. Ο επαναστάτης που καταστρέφοντας δημιουργεί είναι ο - άραγε αόρατος; - αντίπαλος. "Γίνεσαι ναρκομανής επειδή δεν έχεις ισχυρά κίνητρα να στραφείς προς οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση... Η ηρωίνη κερδίζει ελλείψει αντιπάλου... Είδα τη ζωή να μετριέται με σταγονόμετρα που περιείχαν διάλυση μορφίνης. Ένιωσα την ανακουφιστική απόλαυση όταν τα διψασμένα για την πρέζα κύτταρα έπιναν από τη βελόνα. Ίσως όλη η ευχαρίστηση να είναι η ανακούφιση. Έμαθα την εξίσωση της πρέζας... Η πρέζα δεν σε φτιάχνει, είναι τρόπος ζωής... Ένα πρωί ξυπνάς άρρωστος κι είσαι ναρκομανής. Κανένας δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Βρίσκεσαι αναζητώντας την επαφή στο μη λεκτικό σημείο της διόρασης και του συναισθήματος". Γ. Μπάροουζ, "junky". Ένα μαρτύριο εγκλωβισμένο στη διαμαρτυρία, αμυντικό, που δεν επιτίθεται αλλά χάνεται και αναλώνεται σε δαιδαλώδεις σκοτεινούς διαδρόμους, ενισχύοντας και περιχαρακώνοντας με το ίδιο του το αίμα τα κοινωνικά χαραγμένα όρια του περιθωρίου όπου καταδικάζεται να ζει, αλλοιώνοντας και μεταλλάσσοντας τη μορφή του διαόλου που όλους μας κυνηγά. Η πρέζα δεν είναι τρόπος ζωής, είναι τρόπος θανάτου, αδρανοποίηση, αυτοκαταστροφή, απλή άρνηση που μετατρέπει την αδυναμία σε ιδεολογία, κάτι που σημαίνει αποδοχή αυτού που αρνείσαι κι αυτού που σε καταδιώκει. Κάποια στιγμή το νιώθεις η πρέζα είναι ένας αδιέξοδος δρόμος που μας μετατρέπει σε ανθρωπάκια, και "τ΄ ανθρωπάκια ζούνε έξω από τη ζωή". Το νιώθεις σε κάθε σουπάρισμα, η σύριγγα γίνεται γυναίκα, έρωτας, το μόνο πάθος, μια θάλασσα που μονίμως πνίγεσαι μέσα της, νιώθεις το θάνατο, βλέπεις από γρίλιες τη ζωή. Όλη μέρα τριγυρνάς για τη σκόνη... γύρω από τη σκόνη. Η ουσία της σκόνης δεν είναι το συστατικό της, δεν είναι το ταξίδι μετά, δεν είναι η ανακουφιστική απόλαυση. Είναι η τραγικά απεγνωσμένη σχέση που σε συνδέει μαζί της. "Ο Διάολος το νήμα αυτός κρατά που μας κουνάει/ τα πράγματα τα πιο βρωμερά πιότερο τ΄ αγαπάμε/ κι όλο και προς την Κόλαση τραβάμε/ με δίχως φρίκη ανάμεσα στο σκότος που βρωμάει". Μπωντλαίρ, "Απαγορευμένα ποιήματα". Απεγνωσμένα, τα πράγματα τα πιο βρωμερά πιότερο τ΄ αγαπάμε, αλλά η φρίκη υπάρχει. Όχι απέναντι σ΄ αυτό καθαυτό, δεν είναι ο θάνατος που τρομάζει. Είναι η ζωή. Είναι το πέρασμα από το μικρόκοσμό μας στη ζωή, στον κόσμο. Το άνοιγμα προς τα έξω. Το γεγονός να σταθείς αντιμέτωπος, μπορεί σακατεμένος αλλά χωρίς δεκανίκια, απέναντι σ΄ όλες τις αντιφάσεις, σπάζοντας τις αλυσίδες που σφίγγουν ολοένα πιο πολύ το μυαλό τα χέρια τα πόδια. Η φρίκη της τομής. Η φρίκη του να πάψεις πια να τρέμεις, να πάψεις να φοβάσαι το φόβο σου. Η πρέζα δεν είναι το παράγωγο μιας προσωπικής αδυναμίας, δεν είναι ατομική υπόθεση. Ή βλέπεις ότι είναι αρρώστια κοινωνική, παράγωγο ενός άρρωστου συστήματος, ή τόχασες το παιχνίδι. Η αντιστροφή του προβλήματος δεν βρίσκεται έγκλειστη σε καμιά Ιθάκη - σε κανένα κέντρο παραγωγής μετανιωμένων πρεζονιών - δεν είναι κρυμμένη πίσω από τη στήριξη του αρρώστου που κρύβεται πίσω από τις κραυγές του πρεζονιού. Βρίσκεται στο δρόμο, εκεί που ίσως απελπισμένα αλλά πάντα πολιτικά δημιουργείς τους όρους για να καταστρέψεις την καπιταλιστική κόλαση διεκδικώντας τα "καινούργια Χριστούγεννα στη Γη". Από μεγάλη αγάπη για ζωή από ελπίδα και από φόβο ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΑΜΕ Τ. Κ. 23/08/2002
| |||
|
|
|
Ρύθμιση οθόνης 800 Χ 600 pixels και μεγιστοποίηση παραθύρου για καλύτερη εμφάνιση. Νέα κείμενα και άρθρα καθημερινά
