Έρευνα

   Το εμπόριο ναρκωτικών στην Θεσσαλονίκη

Τελευταία ενημέρωση 

21 Ιουν 2002

Αυτή η σελίδα θα ανανεώνεται συχνά γι αυτό να την επισκέπτεστε τακτικά, αν θέλετε να δείτε την συνέχεια αυτής της προσπάθειας

Σχετικά Θέματα

• Το εμπόριο ναρκωτικών στην Θεσσαλονίκη

• Κοινωνική απάθεια και κοινωνικός έλεγχος

• Το κράτος και οι θεσμοί του σπρώχνουν τις ναρκωτικές ουσίες στη νεολαία

• Οι τρομοκράτες δεν παίρνουν μεθαδόνη

• Δεν θα τους κάνουμε την χάρη.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ

Αυτοί που ασκούν εξουσία τυπικά απαγορεύουν τη χρήση ουσιών ενώ ουσιαστικά ενθαρρύνουν με κάθε τρόπο τη διάδοσή τους. Απώτερος στόχος όλων είναι ο έλεγχος του πληθυσμού και ιδιαίτερα των ενοχλητικών ομάδων που ωθούνται στο περιθώριο, διαμέσου της χρήσης ουσιών. Στη σημερινή εποχή της τρομακτικής κρίσης της κοινωνίας και των θεσμών της τα ναρκωτικά εντάσσονται κι αυτά στη βιοπολιτική της εξουσίας πάνω στο ανθρώπινο είδος. Ο κυρίαρχος λόγος είναι ο λόγος της νόρμας που ορίζει τους κώδικες της ομαδοποίησης του πληθυσμού και ρυθμίζει την συμπεριφορά του με βάση τις ανάγκες της κυρίαρχης τάξης και της εξουσίας της. Τα ναρκωτικά υπηρετούν - με τεράστιο γι΄ αυτήν όφελος σε όλα τα επίπεδα - αυτές τις ανάγκες. Στις τεχνικές της πειθάρχησης των πιο ανήσυχων κοινωνικών στοιχείων, της ρύθμισης της συμπεριφοράς τους με στόχο την προσαρμογή στη νόρμα περιλαμβάνεται - πέραν της φυλακής και των άλλων τεχνικών καταστολής - και η χρήση νόμιμων και παράνομων ουσιών, με ή χωρίς ιατρική συνταγή. Σ΄ αυτές εντάσσεται και η "διαχείριση της τοξικομανίας".

Η τοξικομανία, η περιθωριακότητα, ο αποκλεισμός, έκφραση της τρομακτικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος έρχονται με τη σειρά τους να βαθύνουν ακόμα περισσότερο αυτή την κρίση. Οι πολιτικές πού προτείνονται για την αντιμετώπισή της, τόσο η πολιτική της καταστολής όσο και αυτή της νομιμοποίησης των ουσιών λειτουργούν με την ίδια λογική, αυτήν της ανάγκης της κυρίαρχης τάξης να ασκεί όλο και πιο σφιχτό κοινωνικό έλεγχο. Τόσο το παράνομο όσο και το θεσμοποιημένο περιθώριο, τόσο η φυλακή όσο και η νόμιμη συντήρηση της εξάρτησης μέσα από τη χορήγηση υποκατάστατων, όλα κατατείνουν στον έλεγχο της συμπεριφοράς πλατιών κοινωνικών στρωμάτων μέσα στα πλαίσια της "ομαλότητας" πού το ίδιο το σύστημα με τις δικές του ιστορικά προσδιορισμένες νόρμες καθορίζει. "Από τον έλεγχο της φυλακής στον πιο λεπτό έλεγχο πού γίνεται τόσο αποτελεσματικός όσο πιο πολύ ιατρικοποιεί την ανθρώπινη ύπαρξη", λέει ο Edouard Zarifian.

Κάποιοι ζητούν τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών "για να μειωθεί η παραβατικότητα, η εγκληματικότητα", όπως λένε. Σίγουρα η νομιμοποίηση θα μπορούσε να μειώσει την παραβατικότητα για την εξασφάλιση της δόσης, να μειώσει επίσης τα ατυχή συμβάντα από τη νόθευση της ηρωίνης απ΄ τους εμπόρους. Τι θα γίνει όμως με τις καινούργιες ουσίες που παράγονται διαρκώς στα εργαστήρια και πού θα βγαίνουν μαζικά στην κυκλοφορία μέσα από νόμιμες πια επιχειρήσεις ναρκωτικών; Πόσες απ΄ αυτές δεν θα έχουν θανατηφόρα αποτελέσματα στους νέους που θα καταφεύγουν σ΄ αυτές, επειδή πνίγονται απ΄ τη ζωή τους;

Είναι γνωστό το πείραμα του πάρκου της Ζυρίχης, όπου ήταν ελεύθερη - και με ελεύθερη διάθεση συρίγκων - η χρήση όλων των ουσιών. Το πείραμα απέτυχε και το πάρκο έκλεισε, αφού πρώτα μετατράπηκε σε μια κόλαση ζωντανών νεκρών. Σε ανάλογου χαρακτήρα κόλαση έχουν μετατραπεί σήμερα και οι λεγόμενες "shooting galleries" στη Φραγκφούρτη και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. αναφέρονται πολλοί στο λεγόμενο "πείραμα της Ολλανδίας". Όμως, πέρα από τις σοβαρές διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στις δύο χώρες, σε επίπεδο οικονομικό, κουλτούρας, οργάνωσης υγειονομικών υπηρεσιών και γενικότερης πολιτικής, που καθιστούν αδύνατη τη μηχανική μεταφορά οποιουδήποτε μοντέλου, πρέπει να τονιστεί ότι το "πείραμα", έτσι όπως προβάλλεται, είναι εν πολλοίς ένας μύθος. Στην Ολλανδία δεν είναι νόμιμα τα ναρκωτικά. Απλά υπάρχει μια στάση ανοχής από την πλευρά των αρχών, στη χρήση χασίς σε ειδικούς χώρους, τα "coffee shops". Δεν έχει αυξηθεί η ενδοφλέβια χρήση ηρωίνης, που παραμένει σε μέσα επίπεδα. Αυξήθηκε, όμως, η χρήση άλλων, φαρμακευτικών ουσιών - λόγω, ίσως, και του φόβου του aids - και επεκτάθηκε πολύ η καλλιέργεια χασίς. Η Ολλανδία κατέχει μία από τις πρώτες θέσεις ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες που παράγουν συνθετικά ναρκωτικά. Η ίδια, πέρα απ΄ τα άλλα, έχει μετατραπεί σε διεθνές κέντρο εμπορίου ναρκωτικών.

"Να δώσουμε τα ναρκωτικά στον τοξικομανή για να μας αφήσει ήσυχους", υποστηρίζουν οι υπέρμαχοι της νομιμοποίησης. Μέσα σε μια πραγματικότητα τρομακτικής κρίσης που συνθλίβει το νέο άνθρωπο, εκείνο που προτείνεται σαν λύση είναι οι "νόμιμες οδοί διαφυγής", στο όνομα της "ατομικής ησυχίας" του μικροαστικού βολέματος. Όμως η καλλιέργεια ενός κλίματος κοινωνικής απάθειας απέναντι στο δράμα του εξαρτημένου ατόμου και στις κοινωνικές αιτίες του προβλήματος των ναρκωτικών δεν οδηγεί παρά σε μια κοινωνία αγριανθρωπισμού, ακόμα μεγαλύτερης απεξάρθρωσης του κοινωνικού ιστού και έτσι - για ένα επιπλέον λόγο - μεγαλύτερης στροφής των νέων στις ουσίες.

Δεν θα τους κάνουμε την χάρη

Ακριβώς επειδή «κάποιοι» θέλουν τα άτομα παθητικοποιημένα, εξαρτημένα, τελικά εξουθενωμένα και μάλιστα αυτά τα άτομα που είναι εν δυνάμει τα πιο «επικίνδυνα» (νέοι, αμφισβητίες, κοινωνικά αποκλεισμένοι) νομίζω πως, πρώτ’ απ’ όλα πρέπει να μιλήσουμε για αντίσταση.

Όπως «δεν περιμένουμε να χιονίσει για να δούμε άσπρη μέρα» ή δεν αντέχουμε να περιμένουμε τη μεγάλη Επανάσταση για να δούμε κάτι ν’ αλλάζει προς το πιο ανθρώπινο γύρω μας, δε γίνεται να περιμένουμε να εξαλειφθούν οι έμποροι του θανάτου από προσώπου γης ούτε να λυθούν όλα τα κοινωνικά προβλήματα που μας κάνουν ευάλωτους στην πρέζα και λοιπά.

Η συμμετοχή σε συλλογικές διαδικασίες –όπως ο καθένας τις εννοεί και όσο αντέχει και διατίθεται – που στόχο έχουν την καταστολή τους (των ναρκωτικών, όχι των χρηστών) από την ενημέρωση ως τη θεραπεία είναι σίγουρα το ζητούμενο. Άλλο ένα είναι ο τρόπος:, η «ξύλινη» γλώσσα δεν αγγίζει κανέναν, πόσο μάλλον τα νέα παιδιά, ο κοινωνικός διαχωρισμός συγκαλύπτει, οι μύθοι κλείνουν τους δρόμους προσέγγισης του προβλήματος.

Όμως το μεγαλύτερο όπλο απέναντι σε όλα όσα απειλούν την ελευθερία μας, την ανθρωπιά μας και τελικά την ευτυχία μας μου φαίνεται πως είναι η αντίσταση, ατομική και συλλογική (χωρίς την πρώτη δε μπορεί να υπάρχει η δεύτερη).
Μέχρι να ζήσουμε σε μια κοινωνία δικαίου, θα εξαπατούμε, θα χαφιεδίζουμε και θα τυραννάμε το φίλο μας γιατί ζούμε σε μια κοινωνία όπου οι απατεώνες και οι καιροσκόποι, οι χαφιέδες και οι σατράπηδες ευδοκιμούν?
ΔΕ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ…
Όλγα 21/06/2002

Κανείς δεν λέει, δεν έχει δικαίωμα να πει, πώς πρέπει να περιμένουμε τη Μεγάλη Επανάσταση για να αλλάξει προς το καλύτερο η ζωή μας, και η ζωή της κοινωνίας μας. Ίσα ίσα που οι μικρές καθημερινές μάχες σε όλα τα μέτωπα προετοιμάζουν τους ανθρώπους, την κοινωνία, για τη Μεγάλη Επανάσταση, για τη Μεγάλη Μάχη. Αυτοί μας πολεμούν εδώ και΄ τώρα. Εδώ και τώρα ενωμένοι να τους πολεμήσουμε κι εμείς. Θέλουμε τα παιδιά μας ΖΩΝΤΑΝΑ δίπλα μας. Δεν τα χαρίζουμε στο αδηφάγο τέρας που ζητάει ανθρώπινο κρέας. Το κρέας των παιδιών μας.

Παναγιώτης Βήχος 21/06/2002

Αναδημοσίευση από το forum του apn.gr/