Επικοινωνία

Δημ:     Λοιπόν Χαρά, σήμερα, ας μιλήσουμε για την  Ολυμπιάδα του 2004.
Χαρά :  Θα σου πω πως την φαντάζομαι εγώ.

              Σαν γιορτή έναρξης , δεν ξέρω τι θα κάνουν τελικά, εγώ

              πάντως είχα σκεφτεί, να γίνει μια αναπαράσταση αρχαίων   

              αγώνων, όπως γίνονταν τότε. π.χ. παλαιστές αλειμμένοι με λάδι

              να παλεύουν πάνω στο χώμα και μετά να καθαρίζονται με

              στλεγγίδες,  με δισκοβόλους, με δρομείς , ακοντιστές,

              λιθοβόλους. Όμορφα αντρικά κορμιά, όλο ζωντάνια και υγεία, με

              τις ανάλογες της εποχής φορεσιές.
              Για όλα αυτά υπάρχουν αρχαίες αναπαραστάσεις

Δημ:     Και στο τέλος; Η υποδοχή των νικητών και το γκρέμισμα των   

             τοιχών :

Χαρά:   Άσχημα θα είναι;

              Πολύ φοβάμαι ότι θα δοθούν ένα σωρό  χρήματα σε

              τραγουδιστές κλπ

Δημ:      Άσε τι θα κάνουν αυτοί, εμείς τι θέλουμε, τι φανταζόμαστε έχει

              σημασία.

              Εγώ την ζω ήδη εκείνη την στιγμή.

Χαρά:   Ποιος μας ρωτάει εμάς; 

              Όσα πιο πολλά δώσουν τόσο πιο πολλά θα βάλουν

             στις τσέπες τους

Χαρά:   Λοιπόν πάμε παρακάτω.

             Τα έπαθλα τα βλέπω διαφορετικά από τα γνωστά μετάλλια

             Απλά στεφάνια, από λεπτό ξύλο, με χάλκινα φυλλαράκια.

             Έχουμε και τέτοια στα μουσεία για να κάνουμε ίδια.

Δημ:     Και οι πρώτοι πως θα ξεχωρίζουν;

Χαρά:   Εγώ δεν θα ήθελα να ξεχωρίζουν. Οι αρχαίοι αγωνίζονταν για

             τον αγώνα.

             Είναι άδικο για μερικά δέκατα του δευτερολέπτου να ξεχωρίζεις.

             Και ο πρώτος και ο δεύτερος και ο τρίτος νικητές είναι.

Χαρά:  Σχετικά με τον εθελοντισμό τώρα.
            Και αυτόν αλλιώς τον φαντάζομαι.
            Άλλα έχω στο μυαλό μου.
Δημ:    Δηλαδή;
Χαρά:  Να ανοίξουμε τα σπίτια μας, όσοι μπορούμε και να δεχτούμε να

            φιλοξενήσουμε ξένους, που δεν μπορούν να πληρώσουν

            ξενοδοχεία αλλά...να είμαστε σίγουροι, πως αυτούς που θα μας

            στείλουν να είναι τίμιοι και υγιείς. Αυτό θα το φροντίσουν οι

            οργανωτές.

            Έτσι θα μπορέσουν αυτοί οι άνθρωποι να ζήσουν όπως ζούμε

            εμείς, να γνωρίσουν μέσω εμάς την Ελλάδα... τις συνήθειες

            μας...τα καλά και τα κακά μας.

            Να φιλοξενηθούν σε πόλεις όπου θα γίνονται αγώνες και θα

            πηγαίνουν στα στάδια χωρίς να πληρώνουν είσοδο,

            και από φαγητό σε κάθε σπίτι πάντα περισσεύουν ένα δύο πιάτα.

Δημ:    Εγώ θα έλεγα και τα μεταφορικά για να έρθουν στην Ελλάδα να είναι δωρεάν.

Χαρά: Αυτά ας τα αναλάβει το Κράτος.

Χαρά:  Λοιπόν Δημήτρη, όλα αυτά τα είχα σκεφτεί όταν πήραμε τους

             αγώνες.

             Μετά όταν είδα τι ρεμούλα γίνεται... σταμάτησα να σκέφτομαι.

             Δεν έχω να πω κάτι άλλο τώρα.

Δημ:     Η διάρκεια των αγώνων; όλες αυτές τις μέρες; η τελευταία μέρα;

             η λήξη;

Χαρά:  Δεν πρόλαβα να φτάσω μέχρι εκεί. Αγανάκτησα και σταμάτησα
Δημ:    Την επόμενη μέρα τι θα μείνει;

Χαρά:  Ότι έμεινε και από τους προηγούμενους Ολυμπιακούς.

             Αν μας ρωτούσαν και γινόταν διαφορετικοί από τους άλλους...

             ε, όλο και κάτι διαφορετικό θα έμενε.

             Και αν έμενε κάτι διαφορετικό, θα είχαμε μούτρα να ζητήσουμε,

             ή έστω να καλλιεργήσουμε, να γίνονται οι αγώνες πάντα στην

             Ελλάδα.

             Έτσι το ονειρεύονται πολλοί από εμάς.

Δημ:     Το ξέρω, αλλά όμως πως το πετυχαίνουμε αυτό;

 Χαρά:  Η δική μας η γενιά το έχασε το παιχνίδι.

             Ας είμαστε ρεαλιστές, δεν προλαβαίνουμε.
Δημ:     Μέχρι το 2004;
Χαρά:  Αυτό πάει.

Δημ:     Για ποια Ολυμπιάδα μιλάμε τότε;

Χαρά:  Και μετά 100 χρόνια να γίνουν καλά είναι.

Δημ:    Έσβησες το όνειρό μου όμως τώρα.

             Εγώ τα ζούσα όλα αυτά που έλεγες, τώρα, αυτήν την στιγμή.
Χαρά:  Απλά σε προσγείωσα, αλλά έκανες ένα βήμα ήδη εσύ.

Δημ:     Βρίσκεσαι στην κόλαση και έρχεται η Χαρά και σε στέλνει στον

             παράδεισο και ξαφνικά σου λέει "προσγειώσου στην κόλαση

             βρίσκεσαι".
Χαρά:   Εμείς ζούμε και στα δύο, ανάλογα με τον τρόπο που ζούμε.
Δημ:      Εγώ θέλω να ζω στον παράδεισο για τα επόμενα τρία χρόνια.

              Και έτσι θα σκέφτομαι ότι θα γίνουν. Όπως τα είπες.
Χαρά:   Στο χέρι σου είναι. Μακάρι να γίνουν κάπως έτσι.
Δημ:     Και γιατί να μην γίνουν; Ο λαός δεν αποφασίζει;

             Μην απαντάς ξέρω τι θα πεις.

             Λοιπόν Χαρά, σήμερα ξέρω τι όνειρο θα δω. Ελπίζω να δουν

             και άλλοι το ίδιο.

             Ίσως τότε να γίνουν όλα όσα είπαμε, πριν περάσουν 100 χρόνια

           . Ίσως γίνουν αύριο

Χαρά:   Ίσως.

Δημ:      Να πούμε καληνύχτα ; Σε κούρασα πάλι.
 Χαρά:   Να πούμε.

Δημ:       Καληνύχτα Χαρά.

Χαρά:    Καλή σου νύχτα Δημήτρη.