|
Στο
forum
του
APN
, που γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρον, είχα κάνει λόγο προχθές για το «ντου» και για το πως αυτό χρησιμοποιείται από τους
fans
του τόσο ωραίου αυτού σπορ της εποχής μας. Ισως ήρθε η ώρα να ξεσκάσουμε και λιγάκι από τις παθιασμένες συζητήσεις μας εκεί, χωρίς να βγαίνουμε κι από το γενικότερο θέμα στο οποίο πάντα καταλήγουμε : ελληνική ταυτότητα του χθες και του σήμερα, σημερινή και μελλοντική θέση
της στο «παγκόσμιο χωριό» μας. Για όσους και όσες – ωχ, συγγνώμη για τη σύγχισή μου σε θέματα ισότητας, αλλά με πήρε ασυναίσθητα η φόρα – για όσες και όσους λοιπόν δεν ξέρουν ακόμη τη σημασία του «ντου», λεω να δούμε από πιο κοντά αυτή τη μονοσύλλαβη λεξούλα, που μπήκε στο σύγχρονο
λεξιλόγιό μας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που την εκφράζει : με ντου.
Τι είναι λοιπόν το «ντου» ; Στο μεν ζωικό βασίλειο, «ντου» είναι, ως γνωστόν, η επί του πεδίου εφαρμοζόμενη επιθετική τακτική μερικών, ολιγάριθμων μεν πλην συμπαθών θηλαστικών, τα οποία πνέουν μένεα κατά των
πολυπληθών ποιμνίων και των ποιμένων τους. Τα οποία ολιγάριθμα θηλαστικά, αποφεύγουν συστηματικά τις κατά μέτωπο μαζικές επιθέσεις για να επιβληθούν επί των εχθρών τους. Μιας κι η πείρα της ζωής έχει χαράξει ανεξίτηλα στην παρεγκεφαλίδα τους, ν’ αποφεύγουν
όσους εφαρμόζουν το αρχαίο ρητό που λεει ότι «εν τη ενώσει η ισχύς». Οχι, δηλαδή, πως έχουν και τίποτε σοβαρές ιδεολογικές διαφορές, μαζί τους. Η μόνη διαφορά τους είναι, ότι ποίμνια και ποιμένες δεν συμμερίζονται τις απόψεις τους. Σύμφωνα με τις οποίες τα πρώτα, τρώγοντας τα δεύτερα
χωρίς τη συγκατάθεσή τους, εξασφαλίζουν και τον επιούσιο ...
Για να περιγράψουμε το «ντου» στο ανθρώπινο είδος, είναι κομμάτι δυσκολότερο. Το καλύτερο είναι, να χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα. Αφού, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη (πάλι αυτός ;), η γνώση αποκτάται δια της
εμπειρίας, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι χρειάζεται για να την αποκτήσουμε. Κι όταν λεμε χαρακτηριστικό εννοούμε, φυσικά κι αντιπροσωπευτικό. Γιατί, σύμφωνα με την Εφαρμοσμένη Στατιστική, παιδί κι αυτό της αριστοτέλειας επιστημολογικής μεθοδολογίας, «ένα χελιδόνι δεν
φέρνει την άνοιξη» (πάλι παροιμίες ; )
Ας αρχίσουμε λοιπόν με το περιώνυμο χαρακτηριστικό παράδειγμα που είναι, κατά κάποιον τρόπο και μια
histoire
v
é
cue
, επί το γαλλικότερον.
Στην Κορσική, στο
Ajaccio
, το όμορφο αυτό λιμάνι του «Νησιού της Ομορφιάς», που τόξεραν για τα κάλλη του ακόμα κι οι Αργοναύτες είναι, ή μάλλον ήταν, ένα μαγαζί. Χρυσοχοείο τόχε τ’ αφεντικό του. Θα μου πείτε και τι έγινε, τόσα μαγαζιά υπάρχουν στον κόσμο, εκείνο της Κορσικής μας μάρανε ; Σύμφωνοι, εμάς
δεν μας μάρανε, έκαψε όμως τ’ αφεντικό του. Γιατί το περί ου ο λόγος μαγαζί είχε μια σπάνια τύχη, που αποδείχτηκε μοιραία ατυχία για κείνον και τη φαμίλια του. Βρισκόταν όχι μόνο σε πολυσύχναστη, πλεονεκτική θέση, αλλά διέθετε και κάτι αυλές και βεράντες με μαγευτική θέα πάνω στην
καθημερινή αναχώρηση του άρματος του Φαέθωνα για τους κήπους των Εσπερίδων (ελπίζω να μου συγχωρήσετε την αδιόρθωτη αρχαιολατρία μου ..). Τις οποίες βεράντες, μόνο ο μαγαζάτορας είχε την τύχη να απολαμβάνει μαζί με τη
mamma
του και την πολυπληθή, πατριαρχική του οικογένεια ...
Το μαγαζί δούλευε καλά, πούλαγε κι ενθύμια το καλοκαίρι στους τουρίστες, στολισμένα μ’ εκείνο το κορσικάνικο κεφάλι του σγουρομάλλη αράπη με το κεφαλομάντηλο, όπου έγραφε με χρυσά γράμματα «
CORSICA
». Και χαμηλά, στη βάση, «
hand
made
», σε
trendy
english
…
Ολα ωραία και καλά, ούτε ψύλλος στον κόρφο του κοσμάκη που συνωστίζονταν τα ηλιοβασιλέματα μπροστά στις βιτρίνες, για τη σπανιότατη αυτή τύχη του μαγαζάτορα και της «μάμας» του. Που κυνηγούσε, κάθε τέτοια ώρα τη
νύφη της, να ρίξει επί τέλους κάτι απάνω της, να πάψει να την παίρνει ταινία, τσίτσιδη όπως γύριζε στις βεράντες, κείνος ο πόρνος ο γκομενάκιας με το
borsalino
και τον τηλεφακό, απ’ το απέναντι καμπαναριό του
Sant
’
Antonio
, βοήθειά μας ...
Μέχρι που, μια βραδιά, την ώρα που κατέβαζε τα ρολά ο μαγαζάτορας κι είχε φωνάξει και τη
mamma
να τον βοηθήσει, νάσου ο τύπος του καμπαναριού με το
borsalino
στην εμπατή. Με στέλνει ο
Don
Pasquale
, του λεει, με το λουστρίνι σφηνωμένο ανάμεσα
σε τοίχο και θυρόφυλλο, μην τύχει και σφαλίξει ο άλλος την πόρτα. Μούπε να σου πω πως θέλει ν’ αγοράσει το μαγαζί, να το κάμει
fast
food
(ταχυφαγία επί το ελληνικότερον ή ακόμη και φαστφουντάδικο στην καθομιλουμένη αγγλοελληνική μας αργκό, μέχρι να επισημοποιηθεί η εισήγηση της αξιότιμης ευρωβουλευτίνας μας), γιατί έτσι που το βαστάς εσύ πάει, λεει, χαμένο. Και μου παράγγειλε να μου πεις πόσα ζητάς για
ν’ αδειάσεις, λεει, τη γωνιά το συντομότερο ...
Και ποιος είναι ο
Don
Pasquale
, του απαντά ο μαγαζάτορας. Αντε να του πεις πως εφτά γενιές της φαμίλιας μου ανάστησε τούτο το μαγαζί και δεν το πουλώ και να πάει να βρει άλλο. Καλά, του λεει ο τύπος κι αποχωρεί ευγενικά, βγάζοντας το borsalino του με νόημα στην κυρία χρυσοχόου, πούχε μισανοίξει τη μεσόπορτα στη
retrobottega
και πάσχιζε να συμμαζέψει τα γυμνά, σμιλεμένα απ’ το καλέμι του
Michelangelo
στήθια της, για να τα κάμει ακόμα πιο ποθερά, μέσα στη διάφανη ρόμπα της ...
Πέρασε μια βδομάδα, δεν έγινε τίποτε. Κι εκεί που όλοι φαίνονταν πως είχαν ησυχάσει πια, εκτός απ’ την κυρία χρυσοχόου που τον έχασε απ’ το καμπαναριό, νάσου πάλι ο Μπορσαλίνος ένα βραδάκι, την ώρα που έκλεινε το
μαγαζί. Ο
Don
Pasquale
σου δίνει τόσα και σου παραγγέλνει να τα δεχτείς και να τ’ αδειάσεις τη γωνιά μέχρι την άλλη Δευτέρα. Γιατί, λεει, μπορεί ν’ αρρωστήσει και κανείς σας και δε θέλει να τόχει βάρος στην καρδιά, γέρος άνθρωπος και νοικοκύρης που είναι. Μα ο μαγαζάτορας, αγανακτισμένος από το
θράσος, συγκινημένος από τα κλάματα και τις στριγκλιές της «μάμας» του, σκασμένος από ζήλια για την κυρία χρυσοχόου πούκλεινε το μάτι στον Μπορσαλίνο, μην ξέροντας πια προς τα πού να πρωτοτρέξει, τον έδιωξε πάλι κακήν κακώς ...
Την άλλη μέρα πρωί – πρωί, την ώρα που η κυρία χρυσοχόου κανακίζονταν πίσω από τη βιτρίνα, ένα ξαφνικό «μπαμ» δεν άφησε γυαλί όρθιο. Το δεξί της βυζί σκίστηκε άσκημα και την κουβάλησαν άρον – άρον στο νοσοκομείο
San
Francesco
d
’
Assisi
, πούχαν και την εικόνα του κρεμασμένη ευλαβικά πάνω απ’ τη συζυγική κλίνη τους. Ο
Don
Pasquale
πήγε απ’ τους πρώτους να την επισκεφτεί με μια μεγάλη ανθοδέσμη από τριαντάφυλλα. Το άρωμα
Kouros
που φόραγε, έκανε την κυρία χρυσοχόου να ξεχάσει τους πόνους της και να του ανταποδώσει το φαρδύ χαμόγελο που στόλιζε τα ψεύτικα δόντια του. Φεύγοντας, ο
Don
Pasquale
αύξησε μάλιστα την προσφορά του κατά 50 %. Είπε πως το κάνει μόνο και μόνο γιατ’ είναι νοικοκύρης κι ακριβοδίκαιος και δε θέλει να πάθουν εκείνοι, βιοπαλαιστές άνθρωποι, άλλες ζημιές από τους κακούς. Κι άφησε κι ένα γενναίο φιλοδώρημα στις νοσοκόμες. Μα ο μαγαζάτορας, δεν
υπόκυψε ...
Σήμερα, στον τόπο του παραδοσιακού χρυσοχοείου, υψώνεται ένα σύγχρονο φαστφουντάδικο, γεμάτο κόσμο που, μπροστά σ’ ένα
hot
dog
με γαλλικές
pommes
frites
απολαμβάνει, κάθε ηλιοβασίλεμα, την ωραιότερη δύση της δυτικής Μεσογείου. Το παλιό μαγαζί αναλήφτηκε στα σύννεφα ένα χειμωνιάτικο βράδυ από μια τρομερή έκρηξη και κανείς δεν έμαθε ποτέ το πώς και το γιατί ... Ούτε το τι απόγινε ο πρώην μαγαζάτορας με τη φαμίλια του ...
Αμφιβάλλω για το κατά πόσον τα «ντου» στο σύγχρονο κόσμο των ανθρώπων, έχουν σκοπό ανάλογο εκείνου των ζώων Εσείς θα το κρίνετε. Οσον αφορά όμως την αντιπροσωπευτικότητα του παραδείγματος, θα σας πρότεινα να δείτε
και τις στατιστικές των ανά τον κόσμο εγκληματολογικών υπηρεσιών. Οπως και να ξαναθυμηθείτε την αφθονία των έργων που βλέπουμε στην τηλεόραση και που θεωρούν τα βάσανα των ανθρώπων αντικείμενο διασκέδασης. Και να παραβάλετε με τα μεγάλα διεθνή «ντου» που βλέπουμε να παίζονται ερήμην
μας στα πλαίσια μιας παγκοσμιοποίησης, που δεν είναι ακριβώς εκείνη που θα ήθελε η συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας ...
δικός σας
Το κείμενο αυτό είναι αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του Jupiter
Δημήτρης
|
