|
 Η φωτογραφία αυτή, μάλλον δεν έκανε το γύρο του κόσμου. Εκανε όμως, σίγουρα, το γύρο της μικρής Ελλάδας μας και, ίσως, της μικρότερης Αλβανίας, της πατρίδας του 15χρονου Οδυσσέα, που ποζάρει εδώ ανάμεσα στους Ελληνες συμμαθητές του. Του μικρού
εκείνου παιδιού, που οι πενιχρές συνθήκες της ζωής στον τόπο του, ανάγκασαν την οικογένειά του να μεταναστεύσει μαζί του για ν’ αναζητήσει καλύτερες μέρες, δουλεύοντας χειρωνακτικά στη χώρα μας,. Που αναγκάστηκε, έτσι, να παει σ’ ελληνικό δημόσιο σχολειό και, όπως είναι φυσικό, να
συναντήσει πολλές δυσκολίες με τα μαθήματα, αφού δε μιλούσε καν τη γλώσσα μας.
Δεν γνωρίζω το μορφωτικό επίπεδο που είχαν αποκτήσει οι γονείς του στην Αλβανία ούτε το πόσο μπόρεσαν, εκείνοι, να βοηθήσουν ένα μικρό και ευάλωτο παιδί, να ενταχθεί σ’ ένα άλλο εκπαιδευτικό σύστημα που, επί πλέον, εξελίσσονταν σε
μια ξένη γλώσσα. Γνωρίζω όμως το παράδειγμα ενός άλλου παιδιού της κρίσιμης αυτής εφηβικής ηλικίας που, αφού στερήθηκε τον ένα γονέα του χωρίς να το ρωτήσουν, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει και το φυσικό σχολικό και κοινωνικό περιβάλλον του, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του άλλου.
Παρά τις προσπάθειες των δασκάλων του να το περάσουν όπως – όπως, για να μη φανεί δα πως εμπνεόμαστε κι από τίποτε ρατσιστικά αισθήματα, το παιδί αυτό κατάληξε στην κατάθλιψη και, από κει, πήρε το δρόμο για τα ναρκωτικά. Και με τις ευλογίες της Πολιτείας μας εκ των υστέρων, για να μην
αποκαλυφθεί κι η βλακεία μας ...
Τέλος πάντων γεγονός είναι πως η επιμονή του μικρού Οδυσσέα έκανε θαύματα, απ’ ότι μαθαίνουμε. Τόσο, που έβαλε τα γυαλιά σε όλα τ’ άλλα Ελληνόπουλα, τους συμμαθητές του ! Δηλαδή, τι «έβαλε τα γυαλιά». Εικοσάρια σε όλα ανεξαιρέτως τα
μαθήματα ! Σε όλα, μηδενός εξαιρουμένου ! Ενα φαινόμενο θα έλεγε κανείς, που ανήκει στην περιοχή του αδυνάτου, του υπερφυσικού ! Γιατί, δεν φτάνει να είναι κανείς Ελληνας ή ξένος. Πρέπει να είναι ο ίδιος ο Θεός, για να διαθέτει την ιδανική τελειότητα σε όλα ... Νομίζω ;
Να μην τα πολυλογούμε, όποιος έχει αντίρρηση ότι τέτοια παιδιά πρέπει να βραβεύονται και να υποστηρίζονται, είναι άξιος να καταλήξει λαθρομετανάστης σε κάποια χώρα μετριοτήτων ! Οπου δεν θα μπορέσει μεν να ζήσει από την εξυπνάδα
του, θα μπορέσει όμως να γίνει πλούσιος από την πονηριά του. Εξ ου και σε τέτοιες χώρες, τα δύο αυτά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης προσωπικότητας, συνήθως συγχέονται ...
Η ιστορία του μικρού Οδυσσέα και του είδους της επιβράβευσής του από την Πολιτεία μας, μου θύμισε μια άλλη, αληθινή κι αυτή. Εκείνη του φίλου μου του Κώστα που μούχει διηγηθεί τόσες φορές. Ετσι, τη διηγούμαι και σε σας, μπας και την
ξεφορτωθώ επί τέλους από τη μνήμη μου και ησυχάσω ...
Ο Κώστας λοιπόν, γιος Ελληνα αξιωματικού, άριστος μαθητής στο Γυμνάσιο στα νιάτα του, δεν κατάφερνε να περάσει στις εισαγωγικές των ελληνικών ΑΕΙ. Ετσι, οι γονείς του, αποφάσισαν να τον στείλουν να σπουδάσει στη γειτονική Ιταλία. Ο
Κώστας, μετά από κάτι καλοκαιρινά φροντιστήρια στα ιταλικά, γράφτηκε χωρίς εισαγωγικές, που δεν υπήρχαν στην Ιταλία των πενήντα εκατομμυρίων, υπήρχαν όμως στην Ελλάδα των οκτώ, σ’ ένα από τα καλύτερα ιταλικά Πανεπιστήμια. Εξυπνος και μελετηρός όπως ήταν, δεν άργησε να αναδειχτεί ένας
από τους καλύτερους φοιτητές. Δεν πλαφονάριζε μεν, παντού, σαν τον Οδυσσέα, κατέβαλε όμως πολλές προσπάθειες και είχε ανώτερες επιδόσεις. Το ιταλικό κράτος, με δική του πρωτοβουλία, χωρίς να διακρίνει αν ήταν Ιταλός ή ξένος και χωρίς κανένα ιδιαίτερο αίτημα του Κώστα - το σημειώνω αυτό
ιδιαίτερα - του παραχώρησε υποτροφία για να συνεχίσει τις σπουδές του. Ομως, αργότερα, «οικογενειακοί και συναισθηματικοί λόγοι» οδήγησαν τον Κώστα να επωφεληθεί από έναν νόμο του τότε πρωθυπουργού Μαρκεζίνη, για να επιστρέψει και να συνεχίσει τις σπουδές του στην πατρίδα μας. Οι
καλές επιδόσεις του συνεχίστηκαν, το κράτος μας όμως δεν έβαλε ποτέ το χέρι στην τσέπη για να τον βοηθήσει, μέχρι που ο Κώστας τελείωσε τις σπουδές του. Εδώ που τα λέμε, όντας Ελληνόπουλο, δεν κινδύνευε να δημιουργήσει και σκάνδαλο, επειδή δεν κράταγε τη σημαία στην παρέλαση ...
Αφού λοιπόν τελείωσε με το καλό, ο Κώστας έψαξε για δουλειά. Δυστυχώς, η μόνη δουλειά που του προσφέρονταν εκείνη την εποχή, ήταν να «παραμείνει μόνιμος εξ εφέδρων» στο στράτευμα, εκεί όπου υπηρέτησε και την πατρίδα. Και, αντί της
αξιοποίησης των διανοητικών του ικανοτήτων θα είχε, λεει, την αξιοποίηση των προνομίων του, «ως υιός αξιωματικού» ...
Ο Κώστας όμως που αγαπούσε την επιστήμη του και πίστευε στις ικανότητές του, δεν τα έβλεπε έτσι τα πράματα. Επωφελήθηκε κάποιας προσφοράς ξένου ιδρύματος που του βρήκε δουλειά στο εξωτερικό, όπου έδωσαν μεγαλύτερη προσοχή στις
ικανότητές του, παρά στην κάστα από την οποία προέρχονταν ... Αργότερα, όταν έγινε και διεθνώς γνωστός για τη συμβολή του σε σπουδαία επιστημονικά προγράμματα, οι πολιτικοί μας και τα ελληνικά ΜΜΕ δεν σταματούσαν να τον επαινούν, να υπερηφανεύονται για την ελληνική του καταγωγή, να
κράζουν σ’ όλους τους τόνους το τι μπορεί να κατορθώσει ο Ελληνας, να μεσολαβούν σ’ αυτόν για «να πρεσβεύσει υπέρ της Ελλάδος» ...
Πέρασαν χρόνια, ο Κώστας δεν άντεξε άλλο τον νόστο, την ευλογία ή την κατάρα αυτή που δένει μεταξύ τους τους ξενιτεμένους Ελληνες. Ετσι, κάποια στιγμή, γύρισε πίσω στην πατρίδα με γυναίκα και παιδιά. Δεν πέρασε χρόνος, τα καμάκια
τούφαγαν τη γυναίκα και τα δικαστήρια τα παιδιά του ... Σήμερα, γέρος, μόνος, αλλά Ελληνας, θυμάται τα παλιά ...
Αυτή είναι, με λίγα λόγια, η ιστορία που είχα να σας διηγηθώ. Η Πολιτεία μας, μοιάζει να θεωρεί πεταμένα λεφτά όσα θάπρεπε να επενδύσει στην εξυπνάδα, την εργατικότητα, τις ικανότητες των αυριανών πολιτών της, δηλαδή στο μόνο δρόμο
που ανοίγει τις πόρτες για το δικό της καλύτερο μέλλον. Εξ άλλου, με την αδιαφορία της να δημιουργήσει μια υποδομή για ν’ αξιοποιήσει τη δραστηριότητά τους μεθαύριο, δείχνει πως δεν ξέρει καν τι να τις κάνει και επιβεβαιώνει την αδιαφορία της για το δικό της μέλλον ! Είναι, άραγε, για ν’
αποφύγει αυτόν τον σκόπελο, ή επειδή το κάνει τζάμπα που βραβεύει, χωρίς να το πολυσκεφτεί, όποιον της φωνάξει, σήμερα, ζήτω, πιεζόμενος από την ανάγκη ; Γιατί, άλλωστε, να ξοδέψει, όταν ένα κομμάτι πανί δε στοιχίζει τίποτε ; Πόσο θα στοιχίζει όμως, αύριο, μέσα στην Ευρωπαϊκή μας Ενωση και
την παγκοσμιοποίηση, μια Ελλάδα που, όταν δεν μπορεί να διώξει τα καλύτερα παιδιά της, τα σκοτώνει σαν τη Μήδεια ; Μέχρι σήμερα, έχει διώξει εφτά εκατομμύρια από αυτά και όσα επιστρέφουν, κάνει ότι μπορεί για να τα αλλοτριώσει και να τα θέσει οριστικά στο περιθώριο. Σκοπεύει να τα
αντικαταστήσει με τους οικονομικούς μετανάστες, όπως άκουσα μερικούς «διορατικούς» επίσημους να λένε στην τηλεόραση, σχολιάζοντας την ιστορία του μικρού Οδυσσέα ; Ποιο μέλλον διαγράφεται για τα παιδιά αυτών των ανθρώπων, που «ελληνοποιούνται» όπως – όπως, για δουν κι αυτοί, μια μέρα,
τα καλύτερα παιδιά τους, να εγκαταλείπουν τη θετή πατρίδα τους ; Μακριά από ρατσισμούς και ξενοφοβίες, πέρα από την υποστήριξη πως δεν υπάρχει λόγος να μη φέρουν τα δικά μας εθνικά σύμβολα και λαοί που αγωνίστηκαν μαζί μας στο παρελθόν, ανεξάρτητα από την επίκληση της συναδέλφωσης των
λαών και του Ρήγα Βελεστινλή, σαν λόγους που θα δικαιολογούσαν τη μεταφορά των εθνικών μας συμβόλων από τους καλύτερους Ελληνες στους καλύτερους ξένους – τ’ άκουσα κι αυτά, δυστυχώς, στην τηλεόραση – εγώ, σαν Ελληνας, νοιώθω ντροπή για το σήμερα και τρόμο για το μέλλον. Εσείς ;
δικός σας
Το κείμενο αυτό είναι αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του Jupiter
Δημήτρης
|
