|
Ποιος φταίει;
Με αφορμή
το ότι πολλά
λέγονται , γράφονται και ακούγονται σχετικά με το ποιος φταίει στην εκπαίδευση γράφω τα παρακάτω λόγια.
Βλέπουμε ότι το μπαλάκι ρίχνεται στους δασκάλους, λες και αυτοί είναι οι υπεύθυνοι για όλα τα δεινά. Συγκεκριμένα ακούγεται μεταξύ άλλων ότι :Τα παιδιά μένουν αμόρφωτα, οι νέοι δεν φέρονται καλά, υπάρχει αδιαφορία στα σχολεία, οι
γονείς στρέφονται στα φροντιστήρια, να αξιολογηθούν οι δάσκαλοι, οι έλληνες του εξωτερικού δεν υποστηρίζονται σωστά και άλλα πολλά …
Όμως για όλα τα δεινά της παιδείας δεν είναι υπεύθυνοι οι δάσκαλοι αλλά το ίδιο το κράτος γιατί:
α. Τι προσφέρει η πολιτεία στους εκπαιδευτικούς για να κάνουν σωστά τη δουλειά τους; Μήπως τις υπέροχες αίθουσες των 15-20 ατόμων; Ή σε αντίθεση τμήματα των 30 και 35 παιδιών; Πώς να δουλέψει σωστά ο δάσκαλος
με τόσα παιδιά; Πώς να εξατομικεύσει τη διδασκαλία του;
Μήπως τους παχυλούς μισθούς; Που ίσα ίσα καταφέρνει ο σημερινός δάσκαλος να τα βγάλει πέρα; Γιατί αν ένα κράτος θέλει να προοδεύσει κοιτά να είναι στην πρώτη γραμμή η παιδεία με αξιοπρεπείς δασκάλους.
Αντί αυτού το κράτος δίνει γενναίες αυξήσεις στα όργανα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών (προϊσταμένους, διευθυντές, σχολικούς συμβούλους) και ένα ξεροκόμματο 30 ευρώ το μήνα στους δασκάλους που είναι στην πρώτη γραμμή. Κατά τη γνώμη μου στους δασκάλους θα έπρεπε να δοθεί η γενναία
αύξηση και όχι στα στελέχη της εκπαίδευσης.
Έτσι είναι κερδισμένο δυο φορές.
Μια γιατί ρίχνει στάχτη στα μάτια της κοινωνίας λέγοντας : να, αξιολογώ τους δασκάλους που φταίνε για όλα. Δυο, γιατί χωρίζει την εκπαιδευτική κοινότητα σε δυο μέρη αντιμαχόμενα : τους αξιολογητές και τους αξιολογούμενους. (Διαίρει και βασίλευε)
Μήπως τα υπέροχα μέσα διδασκαλίας; Μήπως τα βιβλία που εδώ και 15 χρόνια είναι ίδια; Μήπως τα υπέροχα σχολεία που ακόμη και σήμερα σε πολλά σημεία της πατρίδας μας δουλεύουν πρωί απόγευμα. Μήπως…μήπως…..Μα
γιατί σας κουράζω , αφού η απάντηση είναι όχι…δεν προσφέρει τίποτα από όλα αυτά παρά το πρόβλημα της εκπαίδευσης το έχει στρέψει στους δασκάλους και
ότι αυτοί δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Αυτό
όμως είναι το μόνο εύκολο. Θέλει να μεταθέσει τις ευθύνες ρίχνοντας το μπαλάκι στον έλληνα δάσκαλο που μοχθεί καθημερινά κάτω από αντίξοες για τη δουλειά του συνθήκες. Δεν προσπαθεί να βελτιώσει την κατάσταση αλλά να μεταθέσει την ευθύνη πράγμα που σε μεγάλο βαθμό το
πέτυχε.
Έτσι στρέφει καθημερινά τους πολίτες εναντίον όχι του πραγματικού προβλήματος που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η βελτίωση της παιδείας αλλά εναντίον των δασκάλων. Δυστυχώς με πόνο ψυχής λέω ότι η πολιτεία δεν προσέχει τους πολίτες της. Αν τους πρόσεχε θα επένδυε περισσότερα σ’
αυτό που λέγεται παιδεία.
β. Τι κάνει
για τους εκπαιδευτικούς της επαρχίας; Αφήνει την επαρχία να ερημώνει γιατί δεν προσφέρει περισσότερα κίνητρα (βλέπε χρήματα) στους δασκάλους που στελεχώνουν ακριτικές περιοχές. Να τους δώσει (μια πρόταση κάνω), γιατί όχι διπλάσιο μισθό. Αλήθεια γιατί δεν γίνεται το ίδιο με τους
γιατρούς; Στέλνει λέει γιατρούς για να μην ερημώσουν τα νησιά. Για το διορισμό ενός γιατρού σε ένα μικρό νησάκι τού δίνει πάνω από 1.200.000 δραχμές μηνιαίο μισθό, άδεια τρίμηνη μετ’ αποδοχών και χίλια άλλα μύρια, παρακαλάει και οι γιατροί δεν πάνε. Πώς θα πάει ο δάσκαλος με τις 220.000 δρχ;
Και όταν πάει βρίσκεται μπροστά σε διλήμματα και αδιέξοδα.
Παρόλα αυτά ο εκπαιδευτικός της επαρχίας είναι αυτός που δίνει τη ψυχή του για τη παιδεία.
Μπορεί να υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις ποιος λέει όχι. Μα και αυτές είναι τόσο λίγες που
επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
γ. Η κοινωνία δεν θέλει δασκάλους του ’21. Ποιος είπε ότι θέλουμε δασκάλους του ’21; Και γιατί ξεκινάμε από αρνητική βάση ότι οι δάσκαλοι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους; Οι δάσκαλοι καθημερινά δίνουν τη
ψυχή τους μέσα στο σχολείο. Έχουν εκτός από τα προβλήματα της δουλειάς τους να αντιμετωπίσουν και τους δύσπιστους και μπερδεμένους πολλές φορές γονείς που τους βλέπουν αρνητικά λόγω του ότι έτσι τους έμαθαν να σκέφτονται (βλέπε παραπάνω). Πέρασαν οι εποχές που ο δάσκαλος έχαιρε της
εκτίμησης της
κοινωνίας. Δυστυχώς δε συμβαίνει αυτό, πράγμα που (τις περισσότερες φορές) περνά στα παιδιά με τα ανάλογα δυσάρεστα αποτελέσματα.
δ. Σκοπός τελικά του κράτους ποιος είναι, να βγάλει μορφωμένους πολίτες ή καλούς εργάτες; Μου φαίνεται το δεύτερο. Και επειδή εμείς οι δάσκαλοι θέλουμε να βγάλουμε σκεπτόμενους πολίτες και καλούς
ανθρώπους προσπαθούμε, παλεύοντας από τη μεριά μας να το επιτύχουμε (έχοντας την πολιτεία αρωγό ή αντίπαλο;).
Κλείνω τις σκέψεις μου αυτές λέγοντας το εξής:
Ευτυχώς που ο έλληνας δάσκαλος ακόμη έχει φιλότιμο. Όμως για πόσο ακόμη; Πιστεύω κάτι να γίνει από το κράτος και να καλυτερέψουν τα πράγματα στην παιδεία γιατί με αυτόν τον τρόπο θα καλυτερέψουν και τα πράγματα στην πατρίδα μας.
Όσο για μας όλους, ελπίζω να μη συνεχίσουμε να βαράμε το σαμάρι αντί για το γάιδαρο, αυτό δεν πονάει...
Η ιστοσελίδα του Δημήτρη Παπαδάκη
Υποσημείωση: Για την αποφυγή παρεξηγήσεων, έχει διαγραφεί μια παράγραφος. Αν θέλετε να δείτε το πλήρες κείμενο επισκεφθείτε την σελίδα του
Δάσκαλου Δημήτρη Παπαδάκη. Δεν ξέρω αν αυτό θεωρηθεί λάθος, αλλά έπραξα με γνώμονα την Ένωση όλων των Ελλήνων και όχι την διαίρεση τους σε αντιμαχόμενες πλευρές. Ζητώ συγνώμη από τον συντάκτη.
Δημήτρης
|
