1. Οι διάφορες απόψεις και η πραγματική αλήθεια

Ρίχνοντας μια ματιά στα σχολικά και πανεπιστημιακά βιβλία, σχετικά με την ιστορία και το τι είδους γραφή είναι η ελληνική, βλέπουμε να αναφέρουν ότι:

1. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα (βιβλίο «ΚΡΑΤΥΛΟΣ») η γραφή μας είναι φθογγική και συνάμα εικονική. Τα γράμματα Ω, Η, Υ είναι μεταστροφή των Ι, Ο για λόγους καλύτερης έκφρασης και τα (ομόηχα) γράμματα ο & ω, ι & η & ει… υπάρχουν στο αλφάβητο, για να παραστούν στην γραφή εκτός από τον ήχο και την εικόνα, κεντρική ή αναλυτική ( των ιδιοτήτων) του σημαινόμενου από την λέξη που γράφουμε, ώστε ο αναγνώστης να έχει εκτός από την ηχητική και την οφθαλμική του εικόνα. Βάζουμε, λέει, στην γραφή και π.χ. το γράμμα Ι αντί των Η, Υ όταν το σημαινόμενο από την λέξη που γράφουμε είναι κάτι λεπτό, μικρό και διεισδυτικό, βάζουμε το γράμμα Η αντί των Ι, Υ όταν αυτό είναι κάτι μακρό, με μήκος, βάζουμε

2. Σύμφωνα με τους Αλεξανδρινούς γραμματικούς ( «Γραμματική Τέχνη», Δ. Θράκα, «Περί συνδέσεως ονομάτων», Δ. Αλικαρνασέα κ.α.) τα διαφορετικά γράμματα: ο & ω, ι & η & υ… υπάρχουν στην γραφή, γιατί παλιά δεν υπήρχαν μόνο πέντε φθόγγοι φωνήεντα (= α, ε, ο, ι, ου) ως σήμερα, αλλά επτά (= α, ε, ι, ο, η, ω, υ), όπου τα ε, ο ήσαν βραχύφωνα ή βραχύχρονα, τα ω, η ήσαν μακρόχρονα, και τα α, ι, υ δίχρονα.

3. Σύμφωνα με τον Ολλανδό φιλόλογο Έρασμο (Desiderius Erasmus, 1457 - 1536 μ.Χ., \"Dialogus de recta latini graeciguae serminis pronunciatione\"), η νέα ελληνική γραφή και οι σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (Αγγλική, Γαλλική κ.τ.λ. γραφή) είναι ιστορικές, δηλαδή γράφουν τις λέξεις όπως τις πρόφεραν κάποτε οι πρόγονοί τους και όχι ως προφέρονται σήμερα. Ξεκινώντας ο Έρασμος από την σκέψη ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν δυνατόν να ξεκινήσουν την γραφή με πολλά σημεία (γράμματα) για τον ίδιο φθόγγο, π.χ.: Υ & Η & Ι = [ι], Ο & Ω = [ο], Ε & ΑΙ =[ε] ... κατέληξε στο εξής λάθος, όπως θα δούμε πιο κάτω, όμως αληθοφανές, συμπέρασμα:

Α) Η νέα ελληνική γραφή (όπως και οι γραφές με τους λατινικούς χαρακτήρες, επειδή μιμούνται στην γραφή την αρχαία ελληνική γραφή) είναι ιστορική, αφού διατηρεί από συνήθεια στην γραφή των λέξεων τα γράμματα ω, η, υ, π.χ. τιμώ, καλώ.. ενώ έπαψαν να παριστούν φθόγγους της ελληνικής, επειδή συνέπεσαν με την προφορά των ο, ι!

Β) Η αρχαία ελληνική γλώσσα ήταν διαφορετική από την νέα, γιατί: α) η αρχαία περιείχε και τους φθόγγους που γραφόταν με τα γράμματα ω, η, υ, όπου το γράμμα Η προφερόταν ως μακρό [ε], δηλ. ως δυο παρατεταμένα [εε], το Ω προφερόταν ως μακρό [ο], δηλ. ως δυο παρατεταμένα [οο] και το Υ ως το [ου/u]! Για τον ίδιο τα συμπλέγματα: ΑΙ ΕΙ ΟΙ ΥΙ ΟΥ ΑΥ ΕΥ ΗΥ... προφέρονταν ως δείχνουν τα ψηφία τους, δηλαδή: αι = [αϊ], ει = [εϊ], οι = [οϊ], ου = [ουϊ], αυ = [αου], ευ = [εου], ηυ = [εεου].. β) τα διπλά όμοια γράμματα μμ, νν, σσ,... προφέρονταν και τα δυο και όχι μόνο το ένα που προφέρουμε σήμερα, γ) τα γράμματα δ, β, γ προφερόταν ως \"ντ, μπ, γγ\" και όχι ως σήμερα!

Προφορά αρχαίων ελληνικών λέξεων, σύμφωνα με τον Έρασμο: γεωργία = \"γκεοοργκια\" και όχι \"γεοργία\", Ευρώπη = εουροοπεε\" και όχι \"εβρόπι\", αυστηρός = \"αουστεερος\" και όχι \"αφστιρός\", είναι = \"εϊναϊ\" και όχι \"ίνε\", ηύρα = \"εεουρα\" και όχι \"ίβρα\", θείοι = \"θεϊοϊ και όχι \"θίι\",....!!!


Άρα εδώ έχουμε τρεις διαφορετικές απόψεις, σχετικά με το τι είδους γραφή είναι η ελληνική (ή την αξία των ομόηχων γραμμάτων ο & ω, η & ι & υ…), οπότε τίθεται το ερώτημα για το ποιος τελικά έχει δίκιο;


Η απάντηση είναι: Κανένας!


Και αυτό, γιατί, απλούστατα, τα γράμματα ο & ω, η & υ & ι… είναι ομόηχα (τώρα και πάντα, από της επινοήσεως τους), που υπάρχουν στην ελληνική γραφή όχι για τους λόγους που είδαμε να λένε πιο πριν ο Έρασμος, ο Πλάτωνας κ.τ.λ., αλλά για τεχνικούς, νοηματικούς. Για να υποδείχνουμε μ’ αυτά, βάσει κανόνων, αφ’ ενός την πιστή φθογγική σύνθεση των λέξεων (να καταγράφουμε πιστά φωνητικά τον προφορικό λόγο) και αφ’ ετέρου την ετυμολογία των λέξεων (να υποδείχνουμε οφθαλμικά στον αναγνώστη το τι μέρος λόγου, τύπος και παραγωγής ή σύνθεσης είναι η κάθε λέξη που γράφουμε), άρα ως βοήθεια και στην κατανόησή τους από τον αναγνώστη και στην διάκριση των ομοήχων.

Δηλαδή η ελληνική γραφή είναι φθογγική – φωνητική και ταυτόχρονα ετυμολογική, αφού καταγράφει από την μια τους φθόγγους και από την άλλη το τι εννοούμε ετυμολογικά.

Κάτι που αποδεικνύεται και με πείραμα και με αδιάψευστα ντοκουμέντα και επιχειρήματα. Παρέβαλε π.χ., προς το παρών, ότι:

1) Με τα γράμματα. –ω,ει γράφουμε όλα τα ρήματα: καλώ, καλεί, λέγω, πονώ…, με τα –ο,ι όλα τα ουδέτερα: καλό, ψωμί, τυρί…, με το –η όλα τα θηλυκά που λήγουν σε φθόγγο -ι: καλή, σοφή…, με τα –οι όλους τους πληθυντικούς των αρσενικών που λήγουν σε φθόγγο –ι:καλοί, σοφοί… κ.τ.λ.

Παρέβαλε και ότι μ’ αυτά διακρίνουμε τις ομόηχες λέξεις ή μ’ αυτά καταλαβαίνουμε για το τι μέρος λόγου, τύπο κ.τ.λ. μιλούμε: καλώ (με –ω = ρήμα) & καλό (με –ο = επίθετο). Ομοίως: κουτοί & κουτή & κουτί, λύρα & λίρα…

Παρέβαλε και ότι όταν μας λένε μια λέξη για να την γράψουμε, π.χ. την λέξη «αγαθί», ρωτούμε μιλάτε ( εννοείτε) για θηλυκό κύριο ουσιαστικό ( αν έτσι, τότε γράφουμε με κεφαλαίο Α, όπως όλα τα κύρια ονόματα, και με –η, όπως όλα τα θηλυκά: Αγαθή) ή μιλάτε για ενικό θηλυκού απλού επιθέτου (αν έτσι, τότε γράφουμε μόνο με –η όπως όλα τα θηλυκά: αγαθή) ή μιλάτε για πληθυντικό αρσενικού επιθέτου (αν έτσι, τότε γράφουμε με –οι, όπως όλοι οι πληθυντικοί αρσενικών: αγαθοί).

Παρέβαλε και: με ταξί & μεταξύ, καλό & καλώ, καλοί & καλή, καλώς & καλός, οι αδελφοί Κατσιμπόκοι\" & \" η αδελφή Κατσιμπόκη\", \"Της τιμημένης νεκρής\" & \"Τοις τιμημένοις νεκροίς\", «οι παραγωγοί της Κρήτης» & «η παραγωγή της Κρήτης», κριτικός & κριτικός, Είναι κριτικός & Είναι κρητικός… όπου, όπως βλέπουμε, με τα ομόφωνα γράμματα ο & ω.. υποδείχνουμε στον αναγνώστη για το τι μέρος λόγου ή τύπος είναι η κάθε γραπτή μας λέξη ή μ’ αυτά διακρίνουμε τις ομόηχες.

2) Αν λείψουν από τον γραπτό λόγο ή αν γράφαμε μόνο φθογγικά (χωρίς τα ο & ω, υ & η…) , ο αναγνώστης δεν θα έχει βοήθεια αφ’ ενός στην ετυμολογία (κατανόηση) των λέξεων και αφ’ ετέρου στην διάκριση των ομοήχων. Δηλαδή δεν θα μπορεί να ξεχωρίσει πότε οι λέξεις που γράφουμε μιλούν για αρσενικό και πότε για θηλυκό σημαινόμενο, πότε για ενικό και πότε για πληθυντικό, πότε για ρήμα και πότε για όνομα ουσιαστικό κ.τ.λ., πρβλ π.χ.: «καλί» = καλοί & καλεί & καλή, «φιλί» = φιλί & φυλή, «λίπι» = λύπη & λίπη & λείπει…

3) Αν η νέα ελληνική γραφή ήταν ιστορική, τότε:

α) όλες οι λέξεις της νέας ελληνικής θα γραφόταν πάντα με τα ίδια γράμματα, όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, πρβλ π.χ. αρχαία: τιμάω, φάος, κόνις, πυρία, Ελλάς, ανθέει, δένδρον…= νέα: τιμώ, φως, σκόνη, σπύρτα, Ελλάς, ανθεί, δέντρο…

β) σε πολλές γραπτές λέξεις θα υπήρχε διάσταση μεταξύ προφοράς και γραφής, όπως συμβαίνει στην αγγλική για παράδειγμα ιστορική γραφή. Δηλ. θα παρουσιάζονταν το φαινόμενο για το ίδιο γράμμα να έχουμε πάρα πολλές ή διαφορετικές προφορές ή με ένα γράμμα να παριστάνουμε διαφορετικούς φθόγγους, όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, πρβλ π.χ. ότι στις λέξεις: καλή, σοφή, ώρα, θεός, συν, σφαίρα, θείος,… το γράμμα ο προφέρεται πάντα ο, το γράμμα ε πάντα ε….

Αντίθετα, παρέβαλε π.χ. στην αγγλική: ιδέα > idea (= προφορά \"αϊντία\"), Ευρώπη > Εurop (προφορά \"γιούροπ\"), go (γκόου), doc (ντόκ), come (κάμ), one (ουάν).. όπου, και ως βλέπουμε εδώ, τα γράμματα δεν είναι πάντα μιας και μόνης προφοράς, αλλά πολλών, ανάλογα με την λέξη (παρέβαλε π.χ. ότι το γράμμα ο προφέρεται πότε οου, πότε ο, πότε α, πότε ουά...).

Φυσικά στην ελληνική γραφή τα δίψηφα γράμματα : ου, ει, οι, υι, αι έχουν και αυτά πάντα την αυτή προφορά σε όλο τον γραπτό λόγο: καλοί, σφαίρα, καλεί, υιός, ποίοι… και διάφορη από τους διφθόγγους (= δυο φθόγγοι) οϋ, εϊ, οϊ, υϊ, αϊ: προϋπόθεση, θεϊκός, δυϊκός, Μάϊος, ευνοϊκός….. Υπενθυμίζουμε ότι:

α) στην ελληνική γραφή τα ομόηχα γράμματα ( = αυτά με τα οποία υποδείχνουμε με κανόνες την ετυμολογία των λέξεων) είναι άλλα ενός μόνο ψηφίου: ο & ω, η & ι,.. και άλλα δυο ψηφίων: ει & οι & υι… Και αυτό για τεχνικούς (νοηματικούς ετυμολογικούς) λόγους, όπως είδαμε στο βιβλίο «Το ελληνικό σύστημα γραφής», Α. Κρασανάκη.

β) Οι δίφθογγοι διακρίνονται από τα δίψηφα γράμματα με τα διαλυτικά και το τονικό σημάδι: παϊδάκια, θεϊκός, Μάιος.. (τα: αϊ, άι εί.. = δίφθογγος) & παιδάκια, θείος… (τα: αι, ει.. = δίψηφο γράμμα), ορθογραφικά σημεία που δεν υπάρχουν στην λατινική γραφή με συνέπεια οι γλωσσολόγοι της γραφής αυτής να μπερδεύουν τους διφθόγγους με τα δίψηφα γράμματα και να λένε λάθος πράγματα (όπως ότι τα: αι, οι… προφερόταν πριν ως αϊ, οϊ..), κάτι που παπαγαλίζουν, ανεπίτρεπτα, και οι σημερινοί Έλληνες γλωσσολόγοι.

4) Αν τα γράμματα ω η υ ήταν φθόγγοι που το ω προφερόταν ως οο, το η ως εε, το υ πότε υ & πότε υυ ..., τότε:

α) οι λέξεις π.χ.: πλοίαρχοι, ανθρώπιναι, παράγωγη… δεν θα έπρεπε να είχαν τονικό σημάδι εκεί που έχουν, αλλά μια συλλαβή πιο κάτω, αφού δεν είναι δυνατόν να τονιστεί λέξη πιο πάνω από την προ παραλήγουσα..

Έπειτα αυτό το βραχύ και μακρύ υ πως προφερόταν;

β) προ τι στην γραφή τα: εε, υυ, αα, ιι… στις λέξεις: νέες & νήες, ευυπόληπτος, πλέετε, Αθηνά & Αθηνάα, μνάα, Αβραάμ, Ααρών, περιίσταμαι, διίσταμαι, διισχυρίσθη, διισχυρίσατο, έπλεε, ποιέεις, πειέει, ποίεε, ποιέετε, Ετεοκλέες,.., προορίζω, πρόοδος, προοίμιο.....;

Παρέβαλε και ότι χάρη αυτών και των ομόφωνων ο & ω.. βοηθούμεθα στην ετυμολογία των λέξεων στην γραφή:: πρώτος & προ-ορίζω (με τα δυο οο, καταλαβαίνουμε ότι έχουμε σύνθετη λέξη), δια, διάφορος & διίσταμαι (με τα δυο ιι καταλαβαίνουμε ότι έχουμε σύνθετη λέξη),

5) Αν τα γράμματα Η & Ι & ΕΙ… στην αρχαία εποχή διέφεραν στην προφορά ή αν π.χ. το δίψηφο γράμμα ΕΙ προφερόταν ως εϊ,…. όπως λέει ο Έρασμος, τότε:

α) γιατί οι αρχαίοι έλεγαν ορθογραφία, και όχι ορθοφθογγία ή ορθοφωνία;

β) γιατί τα γράμματα Η Ω πριν από τον 5ο /4ο π.Χ. αιώνα δεν υπάρχουν στις επιγραφές της Αττικής, Γόρτυνας Κρήτης κ.α. πλην μόνο σ’ αυτές με το ιωνικό αλφάβητο; Εκεί δεν υπήρχαν, γιατί είχαν κάπως διαφορετικό ορθογραφικό σύστημα.

γ) Ο Πλάτωνας (στον «Κρατύλο»), αφ’ ενός δεν θα έψαχνε να βρει γιατί συμβαίνει αυτό και εφ’ ετέρου δεν θα έλεγε αυτά που λέει, δηλαδή ότι το γράμμα Ι το βάζουμε αντί του Η, όταν το πράγμα είναι κάτι μακρό, το γράμμα Η το βάζουμε αντί του Ι όταν το πράγμα είναι κάτι μικρό και διεισδυτικό…,. καθώς και ότι το γράμμα Ε στην λέξη «Ποσειδών» έχει μπει ίσως για ευπρέπεια, άρα δεν διαβάζεται κ.τ.λ.:

«Τω δε αυ ιώτα προς τα λεπτά πάντα, α δη μάλιστα δια πάντων ιοι αν. Δια ταύτα το <<ιέναι>> και το <<ιεσθαι>> δια του ιώτα απομιμείται….. Το δε αυ άλφα τω <<μεγάλω>> απέδωκε και τω <<μήκει>> το ήτα, ότι μεγάλα τα γράμματα. Εις δε το <<γογγύλον >> του ου δεόμενος σημείου τούτο πλείστον αυτω εις το όνομα ανεκέρασεν. (Κρατύλος 426 - 427 ),

«Ποσειδώνα, το δε ε έγκειται ίσως ευπρεπείας ένεκα» (Κρατύλος 402 e)



Σημειώνεται ότι:

1) Η ως άνω άποψη του Έρασμου προκάλεσε τότε αντίδραση σε πάρα πολλούς λόγιους, Έλληνες και ξένους, όπως στον Κλ. Ραγκαβή, στον Βαυαρό φιλόλογο Ι. Ρόυχλιν (J. Reuhlin), 1445 -1522 μ.Χ. (απ\' όπου ονομάστηκαν οι αντίπαλοι του Έρασμου \"Ροϋχλικοί\" ή ιωτακιστές, επειδή πρόφεραν τα γράμματα η υ οι ει υι όπως και το γράμμα ι και όχι έτσι, όπως πρότεινε ο Έρασμος ) λέγοντας ότι κάτι τέτοιο ούτε στην βυζαντινή παράδοση ούτε στους αρχαίους συγγραφείς αναφέρεται. Ωστόσο δεν έπεισαν και η αναληθής ως άνω άποψη για το ελληνικό σύστημα γραφής εισχώρησε στα ελληνικά και ξένα Πανεπιστήμια.

2) Η ως άνω ερασμιακή θεωρεία, αν και είναι λάθος, εισήχθηκε στα σχολεία της δύσης τον 16ο αιώνα και ισχύει μέχρι σήμερα.