β) Η γραφή με ελληνικούς χαρακτήρες = φθογγική και συνάμα ετυμολογική


Αν παρατηρήσουμε τον τρόπο με τον οποίο γράφουν οι Έλληνες, τώρα και παλιά, θα δούμε ότι γράφουν εντελώς διαφορετικά απ’ ότι γράφουν αυτοί που χρησιμοποιούν σήμερα το λατινικό αλφάβητο. Γράφουν ό,τι επακριβώς λένε φθογγικά την στιγμή που γράφουν και συνάμα ό,τι επακριβώς εννοούν ετυμολογικά (σε μέρος λόγου, τύπο και  παραγωγή ή σύνθεση των λέξεων) με την βοήθεια των ομόφωνων γραμμάτων ο & ω, η & η & υ...., γράφοντας π.χ.:

τα θηλυκά  που λήγουν σε <-ι>  με -η: καλ-ή, λύση, λαβή, πράξη, τάξη, φυλή…

οι πληθυντικοί αρσενικών που λήγουν σε <–ι> με -οι: καλ-οί, άποροι, άτυχοι...,

τα ρήματα με -ω,ει: καλ-ώ, φοιτώ, φιλεί.. καλ-εί, πράξει, τάξει...,

τα ουδέτερα με -ο,ι: καλ-ό, φυτό... φιλί, τυρί.....

,............................................

Παρέβαλε και ότι βλέποντας μια λέξη γραμμένη στην κατάληξη με –η αυτό σημαίνει ότι δηλώνει κάτι το θηλυκό, αν είναι γραμμένη με –ω αυτό σημαίνει ότι μιλούμε για ρήμα κ.τ.λ.: καλό & καλώ, καλή & καλεί & καλοί Ομοίως: Κρήτη > κρητικός (με η) & κριτής > κριτικός (με ι), έκκλησης (με κκ, εκ-κλήση)  & έκλυσης (με κ, εκ-λύση)…

Ομοίως: \"κενή διαθήκη\" = Καινή διαθήκη (νέα) & κενή διαθήκη (άδεια, \"λίρα\"   =  λίρα (το νόμισμα) & λύρα (το μουσικό όργανο),   \"λίπι\"  = λ(εί)π-ει (ρήμα), λ(ύ)π-η (η) &  λ(ί)π-η (τα),    \"ιδι\"   = είδη (ουσιαστικό ) & ήδη (επίρρημα),     \"ο,ε\"   = ο, αι (άρθρα) & \"ω, ε.\" (επιφωνήματα), \"ι ίλι\" = η ίλη & η ύλη & η είλη & οι ήλοι,  \"λιπόν\" = λοιπόν & λιπών  & λοιπών  & λυπών, \"ιμίς\"  = ημείς (= α\' πρόσ.)  &  υμείς (β\' πρόσ.)......

Άρα τα γράμματα ω, η, υ δεν είναι έτσι ως τα πέρασε ο Έρασμος, αλλά  ομόηχα με τα ο, ι, οι, ει… και μ’ αυτά, βάσει κανόνων, υποδεικνύουμε στην γραφή την ετυμολογία των λέξεων, δηλαδή το μέρος λόγου, τον τύπο και την παραγωγή ή την σύνθεση των λέξεων, ώστε να έχουμε βοήθεια και στην εύρεση του σωστού νοήματος των λέξεων και στην διάκριση των ομοήχων,

Άρα δεν μιλά σωστά ο Έρασμος για  την ελληνική γραφή, αρχαία και νέα.  «Εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια»!

Δηλαδή, επειδή η γραφή με τους λατινικούς χαρακτήρες (Αγγλική, Ιταλική, Ολλανδική ...) είναι ιστορική, γι αυτό τόσον αυτός όσο και οι οπαδοί του (Saussare, Μπαμπινιώτης κ.α.) νομίζουν ότι και η νέα ελληνική γραφή προέκυψε με τον ίδιο τρόπο από την αρχαία Ελληνική.

Σημειώνεται ότι:

1) Οι Λατίνοι έγραφαν εντελώς διαφορετικά απ’ ότι γράφουν σήμερα όσοι λαοί γράφουν με το λατινικό αλφάβητο (= οι Άγγλοι, Γάλλοι…). Οι  πρώτοι  έγραφαν φθογγικά με ελάχιστη ορθογραφία, π.χ. Italia, cupa, Latio… και οι άλλοι, και όπως είδαμε πιο πριν,  ιστορικά. Απλώς σε ορισμένες λέξεις που προήρχοντο από την ελληνική, οι Λατίνοι κρατούσαν την ελληνική ορθογραφία, όμως προσαρμοσμένες απαραίτητα φωνητικά στην γλώσσα τους, π.χ.: philosophia, syllabus…, κάτι που δεν συμβαίνει στην σημερινή γραφή με λατινικούς χαρακτήρες, πλην λίγο στην  ιταλική γραφή. Εκεί η ελληνική λέξη προσαρμόζεται φωνητικά, όχι όμως ορθογραφικά. (Περισσότερα για την «Ιταλική και λατινική γραφή» βλέπε στο βιβλίο «Παγκόσμια Γραφή», Α. Κρασανάκη)

2) Στην ελληνική γραφή, αρχαία και νέα, όταν αλλάζει η προφορά μιας λέξης, αλλάζει και η γραφή της. Οι λέξεις εδώ γράφονται πάντα όπως ακριβώς προφέρονται φθογγικά την στιγμή που γράφονται και συνάμα ανάλογα με την ετυμολογία τους ( το μέρος λόγου, τύπο κ.τ.λ.), όπως π.χ. τα ρήματα με –ω,ει, τα θηλυκά με –η, τα ουδέτερα με –ι,ο…), πρβλ π.χ.: αρχαία: τιμάω, φάος, κόνις, πυρία, Ελλάς, ανθέει, δένδρον…= νέα: τιμώ, φως, σκόνη, σπύρτα, Ελλάς, ανθεί, δέντρο… Αντίθετα στην σημερινή γραφή με το λατινικό αλφάβητο οι λέξεις γράφονται  πάντα ίδια ορθογραφικά, όπως πρωτογράφτηκαν, ακόμη και αν η προφορά τους αλλάξει, όπως είδαμε πιο πριν,

3) Η ετυμολογία δεν είναι ούτε προκατάληψη ούτε επιβολή  που επέβαλε η Αναγέννηση, ως λέει ο F. Saussure, αλλά το κλειδί, το εργαλείο της γραφής και νόησης. Ετυμολογία λέγεται η  ανάλυση μιας λέξης στα συστατικά της  μέρη (= η κατάληξη, η ρίζα, το θέμα και το πρόθεμα, αν είναι απλή, και το α’ + β’ συνθετικό, αν είναι σύνθετη), καθώς και η εύρεση της ρίζας ή της πρωτότυπής της λέξης, αν είναι παράγωγη, για να δούμε τι μέρος λόγου και τύπο έχει, άρα τι σημαίνει (την έννοιά της), ποια η  ορθογραφία  της, ποια η γλώσσα απ\' όπου προέρχεται κ.α., αφού:

α) Στη γλώσσα η έννοια μιας λέξης εξαρτάται από την συσχέτιση των συστατικών της στοιχείων (= θέμα, κατάληξη, τόνος κ.τ.λ.), π.χ.:  γράφ-ω, δια-γράφ-ω, δι-έ-γραφ-ε, ...

β) Στο ελληνικό σύστημα γραφής η γραφή μιας λέξης με τα ομόφωνα (ομόηχα) γράμματα: αι & ε,   ι & η  & υ & οι & ει & υι,  o & ω, μ & μμ,    ν & νν,... εξαρτάται:

α) στην κατάληξη από το τι μέρος λόγου και τύπος είναι, πρβλ ότι τα ρήματα γράφονται με -ω,ει: καλ-ώ,είς,εί, γράφ-ω,εις.., τα θηλυκά γράφονται με -η: καλ-ή, νίκη, τιμή,..., τα ουδέτερα γράφονται με -ο,ι: καλ-ό, γραφεί-ο, τυρ-ί, ψωμ-ί...

β) στο θέμα, από το αν είναι παράγωγη ή σύνθετη, πρβλ π.χ. ότι οι παράγωγες λέξεις γράφονται στο θέμα όμοια με  την ρίζα ή την πρωτότυπη τους λέξη, π.χ.:  Κρήτη > Κρητικός (με -η-) &  κρίνω > κρίση, κριτικός (με -ι-)...., οι σύνθετες γράφονται όμοια με τις απλές που αποτελούνται, π.χ.: συν-θεση, δια-κρίνω,..... και οι κλιτές και οι σύνθετες λέξεις γράφονται και  ανάλογα με το τι φθογγικό πάθος έχουν πάθει, αν, έχουν πάθει, π.χ. η αφομοίωση των Ν + Ν,Μ,Ρ,Λ γράφεται με ΝΝ, ΜΜ, ΡΡ, ΛΛ:   ε(ν)-νόμος > έννομος, συ(ν)-ράπτω > συρράπτω, ε(ν)-μένω > εμμένω, συ(ν)-λόγος > σύλλογος....., η αφομοίωση των Π,Β,Φ + Μ με  ΜΜ: γράφ(ω) + μα   > γρα(φ)μα > γράμμα, κόβ(ω)+ μα  > κό(β)μα > κόμμα, βλέπ(ω) + μα   > βλέ(π)μα-βλέμμα, γραφ-μένος,η,ο > γραμμένος...


Όταν ακούμε μια λέξη την αναλύουμε τάχιστα στα συστατικά της μέρη και ανάλογα καταλαβαίνουμε, πρβλ π.χ.: συν-μέτ-οχ-η >συμμέτοχη (= σύνθετο θηλυκό επίθετο), συν-μετ-οχ-ή > συμμετοχή (σύνθετο θηλυκό ουσιαστικό), γραφ-έας (αρσενικό ουσιαστικό), γραφ-είο (ουδέτερο ουσιαστικό), γράφ-ω (ρήμα α’ πρόσωπο), συν-γραφ-έας > συγγραφέας (σύνθετο ουσιαστικό)...

Ομοίως όταν θέλουμε να γράψουμε μια λέξη, σκεφτόμαστε το τι είναι ετυμολογικά, δηλαδή αν είναι ουσιαστικό ή  επίθετο, αρσενικό ή θηλυκό..., και κατόπιν την γράφουμε ανάλογα με τα  ομόφωνα γράμματα  ο & ω, ε & αι, η & ι & υ.. που υπάρχουν στο αλφάβητο, π.χ. τα ρήματα με –ω,ει: γράφω,εις… τα θηλυκά με –η: γραφή,ής,….


Η ίδια σκέψη γίνεται  και στην γραφή με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική, γαλλική… γραφή), πρβλ π.χ. στην αγγλική την λέξη «του» που γράφεται: to & too & two, ανάλογα με την ετυμολογία ή το μέρος λόγου της, άρα έννοια.

Απλώς στο ελληνικό σύστημα γραφής μια λέξη γράφεται με τα ομόφωνα γράμματα ο & ω, η & υ ... όχι τυχαία ή ιστορικά όπως γίνεται στην γραφή με τους λατινικούς χαρακτήρες, αλλά ανάλογα με το μέρος  λόγου, τον τύπο, την παραγωγή και σύνθεσή της, για βοήθεια στην κατανόησή της και διάκρισή της από άλλη ομόηχη, πρβλ π.χ. ότι τα ρήματα γράφονται με –ω και τα επίθετα με -ο:  καλ-ώ = ρήμα, καλ-ό = επίθετο..

   Βέβαια το να λέμε π.χ. στην αγγλική, γαλλική... \"μισέλ ή μάϊκλ, τζον ή τζόνι\"... και να γράφουμε ΜICHAEL JHON, δηλ.  με CH ή  h ,J επειδή  σαν λέξεις προέρχονται από τις εβραϊκές «μιχαέλ»,  «ιοχάναν»  που είχαν τα J = [ι], Η =  [χ], αυτό δεν είναι η σωστή ελληνική ετυμολογική γραφή. Είναι μεν σωστή ετυμολογική παρατήρηση, όμως λάθος να καταγραφεί, γιατί έτσι δεν υποδείχνεται η σωστή αγγλική ή γαλλική… προφορά της λέξης.


ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

1) Πολλά από τα λεγόμενα του Έρασμου και του Saussary είναι βεβαίως σωστά, μόνο που ισχύουν σε άλλες γλώσσες και γραφές, στην γραφή με τους λατινικούς χαρακτήρες, και όχι στην Ελληνική.

2) Τα σχολικά βιβλία γλώσσας και γραφής είναι λανθασμένα και θέλουν διόρθωση.

3) Το να  γράφουμε μόνο φθογγικά, ως προτρέπει ο Saussure,  δεν γίνεται, γιατί τότε θα έχουμε πολλές παρανοήσεις λόγω των ομόηχων λέξεων. Άλλο το «καλεί» = ρήμα και άλλο τα «καλή & καλοί\"»(= ενικός &  πληθ.  επιθέτου), άλλο το «σούπα» (φαγητού) και άλλο το «σού  \'πα» = σου είπα...

4) Το ελληνικό αλφάβητο – σύστημα γραφής πρέπει να γίνει διεθνές, αντί του λατινικού, επειδή το λατινικό γράφει τις λέξεις ιστορικά και το ελληνικό  όπως ακριβώς προφέρονται φθογγικά την στιγμή που γράφονται και συνάμα ανάλογα με την ετυμολογία (το μέρος λόγου, τον τύπο κ.τ.λ.) τους, με την βοήθεια των ομόφωνων γραμμάτων ο & ω, η & ι…  (π.χ. τα ρήματα γράφονται με –ω,ει, τα θηλυκά με –η, τα ουδέτερα με –ι,ο…), άρα με πανεύκολη και κατανοητή γραφή.