2. Τα λάθη  του Πλάτωνα και των Αλεξανδρινών γραμματικών


1) Τα ως άνω λεγόμενα του Πλάτωνα για τα ομόφωνα γράμματα ω & ο, η & ι… έχουν μια επιστημονική βάση, μόνο που ισχύουν ως προς το γιατί έχουν το σχήμα που έχουν τα γράμματα αυτά και όχι ως προς το γιατί έχουμε στη γραφή περισσότερα του ενός ομόφωνα γράμματα για ορισμένους φθόγγους, δηλαδή τα ο & ω, η & υ & ι… Βεβαίως ο εφευρέτης του ελληνικού αλφάβητου αντί να βάλει τυχαία γράμματα (σύμβολα), όπως έκαναν οι άλλες γραφές - αλφάβητα (βλέπε εβραϊκή, σφηνοειδή, γραμμική κ.τ.λ.), έβαλε αυτά που έχει, δηλαδή επινόησε να κάνει το σχήμα των γραμμάτων σύμφωνα με  αυτά που λέει ο Πλάτωνας ( το γράμμα ο να είναι στρογγυλό, το γράμμα ι μικρό και διεισδυτικό κ.τ.λ.), ώστε στην γραφή να αποδίδονται και άλλα νοήματα, αυτά που λέει ο Πλάτωνας. Σοφοί οι αρχαίοι Έλληνες γραμματικοί. (Περισσότερα για τις απόψεις του Πλάτωνα, καθώς και το γιατί έχουν τα γράμματα το σχήμα που έχουν, βλέπε: «Το ελληνικό σύστημα γραφής», Α. Κρασανάκη)

2) Τα ως άνω λεγόμενα των Αλεξανδρινών γραμματικών είναι μια αλήθεια, όμως αυτά ισχύουν σε ορισμένες λέξεις στην εκφώνηση του λόγου και όχι για τον λόγο (αιτία) που έχουμε επιπλέον στην γραφή τα ομόφωνα γράμματα ο & ω…. Πιο απλά, επειδή οι Αλεξανδρινοί γραμματικοί δεν γνώριζαν τον λόγο για τον οποίο οι κατασκευαστές του ελληνικού αλφάβητου (η ανακάλυψη του ελληνικού αλφάβητου έγινε μεταξύ 13 αι., τέλος γραμμικής γραφής, και 7/8 π.Χ. αιώνα, επιγραφή «Δίπυλου») έβαλαν στη γραφή τα γράμματα ω, η, υ, που ενώ είναι με διαφορετικό σχήμα προφέρονται όμοια με τα ο, ι και επειδή σε μερικές λέξεις, σε μερικούς και συγκεκριμένους συνδυασμούς φθόγγων-γραμμάτων συμβαίνει: α) τα γράμματα υ, ι, α να προφέρονται άλλοτε με συστολή και άλλοτε με διαστολή, πρβλ π.χ.: μία & μια, δύο & δυο, πίο & πιο… (το φαινόμενο αυτό σήμερα λέγεται «συνίζηση», βλέπε «Ελληνικό σύστημα γραφής, Α. Κρασανάκη) και β) τα γράμματα ε, ο να αποβάλλονται ή να προφέρονται φαινομενικά πιο συντετμημένα σε σχέση προς τα ω,!
 η, πρβλ π.χ.: τιμ(ά)ω > τιμώ, ανθ(έ)ω – ανθώ, γαλ(έ)α > γαλή.. (το φαινόμενο αυτό σήμερα λέγεται «συναίρεση», βλέπε «Ελληνικό σύστημα γραφής, Α. Κρασανάκη ), γι αυτό και οι γραμματικοί αυτοί νόμισαν – είπαν τα ως άνω. (Περισσότερα για τις απόψεις των Αλεξανδρινών βλέπε σε ειδικό μέρος)

3) Επειδή τα δίψηφα γράμματα: αι, οι, υι, ει, ου μοιάζουν με τους διφθόγγους αϊ, οϊ, υϊ, οϋ και επειδή ορισμένες αρχαίες ελληνικές λέξεις που περιέχουν διφθόγγους έχουν αλλάξει σήμερα προφορά λόγω των φθογγικών παθών και όμως γράφονται πάλι με τα ίδια ακριβώς γράμματα,  π.χ.: γάϊα > γαία(«γέα»), ομόϊως > ομοίως, θεϊ(κ)ος > θείος…,  γι αυτό και ο Έρασμος με τους οπαδούς του νόμισαν ότι η ελληνική γραφή είναι ιστορική. Φυσικά οι λέξεις αυτές μπορεί να γράφονται πάλι με όμοια γράμματα, όμως τώρα χωρίς διαλυτικά ή με τοποθέτηση του τονικού σημαδιού σε διαφορετικό γράμμα, πχ. ομόϊα > όμοια, ομόϊος > ομοίως…. Πάντα στην ελληνική γραφή, στις λέξεις που αλλάζει η προφορά τους, αλλάζουν ή τα γράμματά τους ή τα ορθογραφικά τους σημάδια ( η νέα προφορά φαίνεται - υποδεικνύεται με την αφαίρεση των διαλυτικών ή με την τοποθέτηση του τονικού σημαδιού, παλιά της περισπωμένης, στο δεύτερο φωνήεν κ.τ.λ.), παράβαλε π.χ.: γάϊα > γαία, θέϊος > θείος..  Δεν κατάλαβε- πρόσεξε αυτά ο Έρασμος, γιατ!
ί τόσο τα διαλυτικά όσο και τα διαφορετικά τονικά σημάδια δεν υπάρχουν στην λατινική τους γραφή.



ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ:

1) Επειδή κατά την παραγωγή, σύνθεση και μεταφορά μιας λέξης σε άλλη γλώσσα (ή σε διάλεκτο) ο φθόγγος Ε. καθώς και το σύμπλεγμα ΕΕ, τρέπεται σε ι, που γράφεται ορθογραφικά με Η αντί Ι, (αυτό αφ’ ενός για υπόδειξη αυτού του φθογγικού πάθους και αφ’ ετέρου αν μιλούμε για πτωτικό ή ρήμα κ.τ.λ.), π.χ.: έθος > ηθική (λατινική ethiki), Ετεοκλέες (Αντιγόνη) > Ετεοκλής,,  χρέματα  > χρήματα, πλέον > πλήθος, Μνεσίθεος > Μνησίθεος..., γι\' αυτό και νομίστηκε από τον Έρασμο και τους οπαδούς του ότι το Η(η) προφερόταν πριν ως παρατεταμένο (μακρό) ε, δηλ. ως εε.

2) Επειδή ο φθόγγος <u> δεν αναφέρεται στο ελληνικό αλφάβητο (δεν αναφέρεται γιατί γράφεται δίψηφα, δηλ. ΟΥ,  οπότε αναφέρονται τα ψηφία του Ο + Υ)  και στην λατινική ο φθόγγος αυτός γράφεται με το γράμμα U(u) που μοιάζει με το ελληνικό γράμμα Υ(υ), γι\' αυτό και νομίστηκε από τους Έρασμο και τους οπαδούς του ότι το  γράμμα Υ(υ)  προφερόταν πριν ως ου. Όμως ότι μοιάζει δεν είναι ίδιο.

3) Επειδή το γράμμα  Ω(ω) μπαίνει αντί του γράμματος Ο(ο) στην συναίρεση των: οο, αο, εο..:  νόος - νως ή νους, τιμαόμενος > τιμώμενος....., για υπόδειξη αυτού του πάθους, γι\' αυτό και νομίστηκε από τον Έρασμο και τους οπαδούς του ότι αυτό    πριν προφερόταν  ως παρατεταμένο (μακρό) ο.

4) Επειδή τα δυο ΝΝ(νν), ΚΚ(κκ)... σε μερικές λέξεις προέρχονται από σύνθεση (εν-νομος, εκ-κλησία), γι\' αυτό και νομίστηκε από τον Έρασμο και τους οπαδούς του ότι και τα δυο ψηφία των όμοιων διπλών: ΜΜ(μμ) ΛΛ(λλ)....  προφερόταν πριν.  Όμως αυτό είναι λάθος, γιατί:

α) Δυο  όμοια σύμφωνα (μμ, νν...) σε μια λέξη (ακόμη και αν προέρχονται από σύνθεση, π.χ. εκ-κλησία, έν-νομος, συν-νομος…) μπορεί να προφερθούν  και τα δυο μόνο αν η λέξη κοπεί στα δυο και προφερθεί  ως δυο, με δυο τόνους, π.χ.: άλ.. λφάβητο, έκ.. κλησία.   Κάτι που δεν γίνεται στην ελληνική γλώσσα πλην μόνο σε ιδιωματικές προφορές της ιταλικής:  prattico ( \"πράτ-τίκο\"), statίco (\"στάτ-τίκο\" ),  fonetic  (\"φόν-νετίκ)...

β) Τα διπλά όμοια γράμματα μμ νν ... μπαίνουν συμβατά (τεχνικά, με ορθογραφικούς κανόνες) στο φθογγικό πάθος της αφομοίωσης, για υπενθύμιση αυτού του φθογγικού πάθους, πρβλ:  π,β,φ + μ = μμ, ν + ν,λ,ρ,μ = νν,λλ,ρρ,μμ:  συ(ν)-μαθητής > συμμαθητής, συν-ράπτω > συρράπτω,  παν-λαϊκός > παλλαϊκός, εν-νομος > έννομος,.. οπή - ό(π)μα > όμμα > μάτι, κόβω -κό(β)μα > κόμμα,    γράφω - γρά(φ)μα > γράμμα...

γ) Τα σύμφωνα δεν προφέρονται ποτέ μαζί με άλλο σύμφωνο ή μόνα τους, αλλά πάντα μαζί με ένα φωνήεν, απ’ όπου και το όνομά τους = «σύν-φωνή». Σύμφωνο με σύμφωνο προφέρεται μόνο αν υπάρχει δίπλα φωνήεν και το ένα από τα δυο σύμφωνα είναι ημίφωνο ή μη άφωνο – ο λόγος που δεν βλέπουμε στις λέξεις συνδυασμούς όπως π.χ. βφ, τχ, τβ..

5) Επειδή τα γράμματα δ, β, γ δεν υπάρχουν στο λατινικό αλφάβητο (δεν υπάρχουν, γιατί οι φθόγγοι που αντιπροσωπεύουν υποδείχνονται με τα γράμμα th, v, y και με κάπως παράξενο τρόπο, πρβλ π.χ. στην αγγλική: jot & yatagan, then & thin…) και επειδή τα συμπλέγματα ντ, μπ, γγ/γκ πολλών λέξεων τρέπονται στους φθόγγους: δ β γ,  π.χ.: γκαρίζω - γ(κ)άϊδαρος > γάιδαρος, μπογιατζής > Βογιάτζης, Graecia – γραικός, συγγραφέας > συγ(γ)ραφέας…. γι\' αυτό και νομίστηκε από τον Έρασμο και τους οπαδούς του ότι   τα γράμματα δ β γ πριν προφέρονταν ως ντ(d) μπ(b) γγ(g)!