Επικοινωνία

Xελάλ ολσούν

         Ξέρεις.....αδερφέ μου ....καμία φορά τα βράδια μιλώ με τους προγόνους μου.

       "Μαζονώμαστ' εκείθε"......στου Καρατζά Χαλή το κορφοβούνι, λίγο έξω απ' τη Ραιδεστό (Αν. Θράκη) και ανάβουμε φωτιά μεγάλη να ζεσταθούμε και να μιλήσουμε.....

        Κι αρχίζουν πρώτοι οι παλιότεροι να λένε πως ομοιάζανε τα μέρη αυτά όταν τα πρωτοαντίκρυσαν απάνω από τριήρεις αθηναϊκές, ".....δισχίλια και πεντακόσια έτη πρότερων...... " όπως μου λένε..........Και μετοίκησαν εκεί......... "...Τάλαντα εκατό....." το χρόνο δίνανε και πλοία και οπλίτες.... γιατί ήταν Έλληνες.

        Και από εκεί που κάθομαι ακούω τον αχό που κάνουν του Αλεξάνδρου τ'άρματα στο δρόμο για τον Ευφράτη......και έπειτα των Ρωμαίων........ Φόρους και οπλίτες πάλι "δώκανε" γιατί τα χώματα τα δουλεμένα και τους ναούς τους ιερούς δε θέλανε να παραδώσουνε.......γιατί ήταν Έλληνες.

       Και οι νεώτεροι πάλι να λένε πώς θυμούνται κάποιους που κρατάγανε σταυρούς στα χέρια και μιλάγανε για αγάπη....... ".....και για να μας μάθουνε και εμάς να αγαπούμε, κάψανε τους ναούς μας και τις αρχαίες τις γραφές, τις ιερές, τις σπάσανε............". "Και ο Σταυρός που μας φορτώσανε να κουβαλάμε στο σκοτάδι..........ξένος...........βαρύς και άδικος" Φόρους πληρώνανε τώρα "...εις τιν πόλιν...." και στο Βυζάντιο τους δίκαζαν με ποινές βαρύτατες και θάνατο αν τολμάγανε να πούνε...........πως ήταν Έλληνες.

       Άλλοι πάλι συνεχίζουνε να κλαίνε και να ρωτάνε με παράπονο..... "Του Βούλγαρου, του Νορμανδού, του Ενεττού, του Γενουάττη ο δαυλός πώς βρέθηκε στα σπίτια μας ; Τα αγάλματα, τα θάψαμε βαθιά και το Σταυρό δε προλάβαμε να τον στολίσουμε καλά καλά και μας τον πήραν.........."   Μα εμείς είμαστε πάλι εδώ..................γιατί είμαστε Έλληνες.

       Και από εκεί που κάθομαι βλέπω ξαφνικά τη σκόνη που σηκώνεται απ'το τούρκικο τ' ασκέρι. Και βλέπω πάλι το σπίτι μου να καίγεται και ακούω θρήνους και κραυγές ατιμασμένων γυναικών. Και βλέπω πάλι αίματα και φωτιά στη γη την εύφορη .......τη γη τη δουλεμένη. Και τότε εγώ γυρίζω και προσπαθώ να τους κοιτάξω μες τα μάτια. Θέλω να βρω τη δύναμη να καταλάβω......Τι σημαίνει τελικά να είσαι Έλληνας......

       Μα τότε αυτοί χαμογελάνε......Δε μου λένε τίποτα....... παρά, ένας-ένας σιωπηλά , ανεβαίνουν στους ώμους μου! Όλοι τους και τελευταίος ένας γέροντας που τον εγνώρισα λίγο καλύτερα από τους άλλους. άσβεστη λάβα θα'ναι μες το καμίνι της ψυχής μου το βλέμμα το θολό του γέροντα που τελευταίος απ'όλους έλαχε να γεννηθεί στη γη εκείνη...... Ακόμη σπίθιζαν στα μάτια του, του εικοσιδυό οι φλόγες........ Το βράδυ που μικρό παιδί κατέβαινε από τη βάρκα της προσφυγιάς, στα δυο αδειανά του χέρια είχε τη μοίρα του γραμμένη κόκκινη..........

       Ποτές του δε κατάλαβε αν ήταν του Κεμάλ τ'ασκέρι ή "....εκεινού του άτιμου του βασιλιά......" το κρίμα που τον ξερίζωσε. Λιώσαν τα χέρια του μια ζωή να σπάζει τις πέτρες στο ξερικό που του'πεσε μετά την ανταλλαγή στη Κομοτηνή........τη νέα του πατρίδα....... τη δική μου πατρίδα.

      Το 40 στην Αλβανία έκανε το χιόνι νερό για να ξεδιψάσει και όταν γύρισε καπνισμένος ακόμη από το χαράκωμα τον περίμεναν οι Βούλγαροι. Μετά είδε το βιός του να καίγεται πάλι, πότε από τους ..... "εθνικόφρονες"..... και πότε από τους........ "αντάρτες πατριώτες"........και είχε αρκετά μαθήματα "πατριδογνωσίας" να λάβει ακόμη..........

      Τρεις γλώσσες "..ομιλούσε....." ο γέροντας. Τα ελληνικά, τα τούρκικα και " ...την ελληνικήν την αρχαΐζουσαν.....". Και όταν άντεχε να θυμάται, του άρεσε να μιλάει και στις τρεις...  Στο τέλος, πάντα, μάζευε τα χείλη του και έλεγε : " ...χελάλ ολσούν... (...ας γίνει χάρισμα.....)......την ίδια γη πατάμε πάλι απ'τον ουρανό απ'κάτου......και θα τη παιδεύσουμε............... και πάλι καλύτερη θα την εφκιάσουμε............."

       Ναι , μίλαγε έτσι..........................γιατί ήταν ΕΛΛΗΝΑΣ.

       Μία μικρή συμβολή σε όσους προσπάθησαν .... προσπαθούν ...και θα συνεχίσουν να προσπαθούν να είναι ΕΛΛΗΝΕΣ.

Ένας από αυτούς, έχω τη τιμή, να αισθάνομαι και εγώ.

Για τα αδέρφια στον asxeto.gr

Σταμάτης Κιουτσούκης

Bristol - U.K 8/5/2001